Gatwick Express τρένο κατευθείαν (20 λίρες, μας χτύπησε κατακέφαλα) και στις 12 ακριβώς κατεβήκαμε στο σταθμό του Μετρό στο Notting Hill (χωρίς τη Jullia Roberts). 

 

Για το «Lazarus» βρέθηκα εκεί, το θεατρικό έργο του David Bowie - θα διαβάσετε εντυπώσεις στην «Εφημερίδα των Συντακτών» του Σαββατοκύριακου. Στο πολύ συμπαθητικό (και ροκ) θεατράκι King’s Cross Theatre ανέβηκε η παράσταση, ξεκίνησε στις 25 Οκτωβρίου 2016 και μέχρι και τώρα που σταμάτησε ήταν διαρκώς sold out. Δεν λέω, καλά ήταν (και πως θα μπορούσε αλλιώς), αλλά τι να το κάνεις αν απουσιάζει ο ίδιος ο David Bowie; Για 40 δευτερόλεπτα μόνο ακούστηκε η φωνή του μέσα στο έργο να τραγουδάει το Sound And Vision και ήταν αρκετό για να ανατριχιάσουμε. 

 

Με το θάνατο του Bowie ένα περίεργο συναίσθημα που έχουμε, πάντως. Σαν να μας λείπει περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, σαν να ήταν εντελώς δικός μας άνθρωπος... Ή, μήπως, ήταν; 

 

Δισκοπωλεία δεν υπάρχουν πια στο Λονδίνο, ελάχιστα μόνο, ευτυχώς τουλάχιστον κρατά το Rough Trade στη Liverpool Street. Είδαμε εκεί κι ένα μικρό live από τον Frank Carter, ένα πολύ hot όνομα στην Αγγλία αυτό το διάστημα. Έβγαλε και άλμπουμ, το πολύ ενδιαφέρον «Modern Ruin». Το ΝΜΕ εν τω μεταξύ έχει γίνει εδώ και καιρό free press, όπως και το Time Out. Άλλαξαν εντελώς, πλέον είναι ολιγοσέλιδα φυλλάδια, μειωμένη αίγλη, ελάχιστη ύλη.   

 

Είναι καλή και η ισοτιμία ανάμεσα σε ευρώ και λίρα πια, συμφέρει. Βέβαια αν ανταλλάξεις 100 ευρώ στα δύο αεροδρόμια θα πάρεις πίσω γύρω στις 71-72 λίρες, αν τα αλλάξεις όμως στο Notting Hill θα πάρεις 87 λίρες. Διαφορά, ε; Ευτυχώς, δεν την πάθαμε. 

 

Τον Ιούλιο με δύο μέρες διαφορά παίζουν στο Λονδίνο, στο Hyde Park μάλιστα, κεντρικότατα, οι Kings Of Leon και οι Killers. Τι λέτε; Πάμε;