Και λέμε ανέλπιστα, γιατί το αγγλικό δίδυμο φάνηκε να έχει δουλέψει σκληρά σε όλα τα επίπεδα και μας έδωσε το Σάββατο βράδυ στο Fuzz μια performance πολύ πιο συγκροτημένη από εκείνες σε προηγούμενες επισκέψεις τους. Ξεκίνησαν με το White Walls, το πρώτο κομμάτι του Of Desire του ’16, κατάλληλο να σε βάλει στη σωστή ρότα, μετά τα πρώτα σκοτεινά αρπίσματα του Nicholas Wood που αντήχησαν στο Fuzz. Κι αμέσως μετά το Night Games μας βύθισε κάπου ανάμεσα στην 80ίλα του synth και στη shoegaze κάποιου λατρεμένου μέντορα εν ονόματι Newcomb –sic- σαν χρωματιστό ψυχοτρόπο χάπι.

 

Always then για να πετάξεις και Leaning για να κάνεις ελεύθερη πτώση πάλι πίσω στο σκοτάδι, Again & again με αέρα από Ian Curtis, Into the night για όργια διαβολικού distortion και πάλι στο τελευταίο album με Never Enough για να σε κάνει να κλείσεις μάτια, να φανταστείς σώματα και υγρά δωμάτια, να αφεθείς στην κίνηση που βγαίνει έτσι αβίαστα όσο ιδρώνεις. So just shut your eyes and wait to feel/And its all too much/Because it's never enough.

 

 Περίπου 500 άτομα μπλεγμένα και σε κατάσταση «δε θέλω να τελειώσει το κομμάτι». O Nicolas Wood σε φαντασίωση με την κιθάρα του και η Kat Day σαν υπό την επήρεια Valium και αμφεταμίνης μαζί, σε φόντο ασπρόμαυρων visuals και στο ημίφως μπλε strobe, με ατμόσφαιρα μεταξύ τρυφερότητας και μοχθηρής ονείρωξης, με εξαιρετικό ήχο, για περίπου μιάμιση ώρα. Εμπειρία για τον εύθραυστο και ευάλωτο νου, ας το παραδεχτούμε. 

 

Εμπειρία που έληξε με Between Suns και διασκευασμένο στα μέτρα τους Sympathy for the Devil. Που, μεταξύ μας,  θα μπορούσε να είναι και το εισαγωγικό σημείωμα στο CV των KVB.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού