Οι Ρόδες United βγήκαν κατά τις 9. Και δεν μας άρεσαν. Ίσως γιατί έχουμε ζήσει στις δόξες του τον Νικήτα Κλιντ, ίσως γιατί ο καινούριος τους δίσκος μοιάζει να βγήκε λίγο με το ζόρι, ίσως γιατί και οι ίδιοι φαίνονταν ξενερωμένοι που το Gagarin δεν είχε μαζέψει ακόμα πολύ κόσμο. Mας απογοήτευσαν τόσο που απορούσαμε αν ήμασταν εμείς βαρετοί σαν κοινό. Φανταστείτε...

 

Ευτυχώς η συνέχεια μας αποζημίωσε. Baba Zula επί σκηνής, με πολίτικη Folk στην πιο underground ψυχεδελική της version. Το λες και oriental dub και κάπως έτσι μπορείς να περιγράψεις το τοπίο αυτό που δεν χάνει καθόλου το groove των τούρκικων παραδοσιακών ακουσμάτων και ταυτόχρονα σε κρατάει σε διάθεση party. Έπαιξαν για περίπου δύο ώρες, με τον Osman Murat Ertel στο σάζι και τον Can Aydemir στο ούτι -και τα δύο ηλεκτρονικά εννοείται- να τα δίνουν όλα, όπως το περιμέναμε. Η κυρία της παρέας, Melike Sahin, χάρισε και το... οφθαλμόλουτρο που ταίριαζε στην κατάσταση με τη σέξι παρουσία της και τους αμανέδες που έδιναν και το φωνητικό στίγμα της μπάντας. Νταούλι και κρουστοί ήχοι, μια χανούμισσα στο encore και φυσικά η παραδοσιακή βόλτα των μουσικών ανάμεσα στο κοινό ήταν το σήμα κατατεθέν της performance τους, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνη του καλοκαιριού, στο Resistance. Να μην ξεχνάμε ότι οι κύριοι Baba Zula εμφανίζονται πολύ συχνά σε αντι-κυβερνητικά δρώμενα, στην πατρίδα τους αλλά και αλλού, οπότε το «Μην υπακούς» του Aydemir, το κρατάμε σαν ενσταντανέ άξιο λόγου, εκτός από το τρελό κέφι που προσέφεραν άπλετα σε μας, τους γείτονες.

 

Για το τέλος, η παραγωγή, μας επεφύλαξε μια έκπληξη, που έχασαν οι λίγοι που έφυγαν μετά τους Baba Zula. Εμφανώς ορμώμενοι από τον Fela Κuti, σαν μουσικό και πρωτοπόρο της afrobeat, οι London Afrobeat Collective έπαιξαν funkιές με latin και afro μελωδίες, ξεσηκώνοντας το Gagarin, τόσο με το βιρτουόζικο set up τους, όσο και με την αστείρευτη ενέργειά τους on stage που σε επηρεάζει θες δε θες. Δύο κιθάρες, απολαυστικά κόνγκας και ντραμς, ρυθμικό μπάσο, μια υποψία τρομπέτας και δύο εξαιρετικά σαξόφωνα που ακούγονταν σαν δουλεμένη διφωνία και έβαζαν το κάτι παραπάνω στο στακάτο ήχο της funk. Ο Klibens Michelet, ο βαρύτονος σαξοφωνίστας εκ των δύο, και η Juanita Euka, η frontwoman της μπάντας, ήταν οι έντονες προσωπικότητες της παρουσίας των LAC και του τελευταίου τους album Food Chain, μιας παρουσίας που μας θύμισε πολύ τους Budos Band, που είναι και fan τους – να τα λέμε κι αυτά. Λατρεία για την afrobeat, μας ταξίδευσαν από την Ανατολή στη Δύση και αναρωτιόμαστε αν θα τους δούμε άραγε ξανά το καλοκαίρι.

 

Ωραία βραδιά, γεμάτη, ιδανική ώστε να συμφωνήσει κάποιος με τον Fela Kuti μιας και το έφερε η κουβέντα: Music is the weapon! 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού