Αλλά και σαν πρόβα έτσι κι αλλιώς μια και το στήσιμο της συναυλίας παρέπεμπε σε κάτι ανάλογο. Ξεχάστε τα γνωστά και τα συνηθισμένα, με την κανονική σκηνή, τα πρώτα τραπέζια πίστα και τους όρθιους στα μπαρ πίσω. Εδώ η μπάντα είχε στηθεί στη μέση του μαγαζιού. Έκαναν κύκλο οι μουσικοί, γύρω γύρω να κοιτάζονται μεταξύ τους, σε ένα υπερυψωμένο stage στο κέντρο ακριβώς της Ακτής Πειραιώς. Και περιμετρικά να τους κυκλώνει ο κόσμος. Μέχρι και αμφιθεατρική εξέδρα είχαν βάλει στη μία μεριά. Πολύ έξυπνη ιδέα, άλλαζε όλο το στυλ και το ύφος του μαγαζιού. Διότι η Ακτή -καλώς ή κακώς- λίγο πίστα είναι, λίγο μπουζούκια τη λες, πως να το κάνουμε...

 

Πήγα αργά στο μαγαζί είναι η αλήθεια. Οχι από την αρχή. Αλλά έφτασα στο πιο διονυσιακό μέρος της παράστασης. Όταν, πια, όλο το μαγαζί ήταν στον αέρα. Σε κατάσταση παροξυσμού. Και με μία καταπληκτική μπάντα (Τόλιος και Τζίνγκοβιτς!). Εχουν κι ένα ξένο μέλος στη σύνθεσή τους στα πνευστά, πρέπει να έπαθε πλάκα χθες ο τύπος. Και, φυσικά, πόσο ταιριαστοί είναι ο Γιάννης Χαρούλης και ο Κωνσταντής Πιστιόλης, πόσο απαραίτητοι ο ένας στον άλλον... 

 

«Σαν τους Iron Maiden ρε μαλάκα» άκουσα τον διπλανό μου να λέει κάποια στιγμή στην παρέα του που... χτυπιόταν, δίνοντας το στίγμα της βραδιάς. Αν και ο καλύτερος και πιο αυστηρός κριτής ήταν ένα αυθεντικός κρητικός στον εξώστη, μπροστά-μπροστά. Ένας κρητίκαρος όνομα και πράγμα: ψηλός, σωματώδης, με ένα τεράστιο μουστάκι. Ηλικία γύρω στα 60. Είδε τη συναυλία ακίνητος. Και ανέκφραστος. Και αγέλαστος. Χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Κοιτούσε κατευθείαν τον Χαρούλη. Μήπως έχετε αμφιβολία πως δεν (θα) ήταν απολύτως ικανοποιημένος από αυτό που έβλεπε; Πως δεν αναγνώριζε το αυθεντικό;

 

Γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα τελείωσε η γιορτή. Δεν ήθελες πλέον κάτι περισσότερο. Ομολογώ πως δεν περίμενα τέτοια φάση...