Στο Gazarte λοιπόν είδα χθες μία παράσταση που δεν πρέπει κι εσείς να χάσετε: «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου μελοποιημένη από τον Σταύρο Ξαρχάκο. Ο Γιάννης Παλαμίδας ερμηνεύει το ποίημα - σκηνικό μονόλογο του Ρίτσου και ο Ξαρχάκος τον σκηνοθετεί.

 

«Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα / μοναχός στη δόξα και στο θάνατο / Το ξέρω / Το δοκίμασα / Δεν ωφελεί / Άφησε με να ρθω μαζί σου». Δεν χρειάζονται πολλά. Λίγο φως μόνο. Λίγο φως σε διάφορες εκδοχές του. Ένα εμβληματικό ποίημα, πολύ δυνατό, πιο δυνατό από τη μουσική ακόμα και αν αυτή είναι του Σταύρου Ξαρχάκου. Το ξεφύλλιζα πάλι σήμερα το πρωί...

 

Το σκηνικό στην κινηματογραφική αίθουσα του Gazarte εντελώς αφαιρετικό. Ένα πιάνο σκοτεινό στη μία μεριά (παίζει ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και μόνο στο τέλος, στο μπιζάρισμα, φωτίζεται), μία καρέκλα κι ένα τραπέζι από την άλλη με μερικά χαρτιά πάνω, ένας αχνά φωτισμένος καλόγερος για τα παλτά πιο πίσω. Τίποτε άλλο. Σκοτάδι και φως. Μία ώρα κρατάει η παράσταση, ο μαυροφορεμένος Παλαμίδας παρουσιάζεται όπως πάντα δωρικός στη σκηνή (δεν είναι του γούστου μου η ερμηνεία του -γενικώς- αλλά ήταν και παραμένει συγκλονιστικός ως τραγουδιστής), δεν υπάρχει τίποτε το περιττό. 

 

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι -
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία
του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της
με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, -
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματά της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματα σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα.
Καληνύχτα.

 

Αλλά και πόσο συγκλονιστικός ο Παλαμίδας όταν λέει, σβηστά και γοερά, «άφησέ με να’ρθω μαζί σου». 

 

Δοκιμάστε το κι εσείς όμως: Πας και φεύγοντας έχεις γίνει καλύτερος άνθρωπος.