Κάπως έτσι και για χθες, για τον Wax Tailor, σίγουρα έχουμε πολλά να πούμε και κάποια να μείνουν υπό συζήτηση σεβόμενοι τη διαφορετικότητα του θεατή, του δημοσιογράφου, του μουσικού, του fan, του χομπίστα που συχνάζει σε συναυλίες.

 

Καταρχάς ήταν λαλίστατος. Σε σημείο που απορούσες αν ήρθε για κουβέντα ή για συναυλία. Είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ότι ο artist σε καλωσορίζει, σε βάζει μέσα στο set του ζητώντας το κλασικό «say ohhh, say yehhh!». Παρ' όλα αυτά είναι κουραστική η εκφώνηση... λόγου πριν και μετά από κάθε track για το πόσο ωραίο κοινό είμαστε, για το αν είμαστε «in da house» κλπ μιας και σε βγάζει αρκετά έξω από το feeling του live όταν θες να απολαύσεις τη μουσική και όχι την κοινωνικότητα του καλλιτέχνη. Εκτός αν μιλάμε για τον Jello, ας πούμε, οπότε αυτός έχει να πει πολλά κι εμείς να ακούσουμε προσκετικά.

 

Το set list ήταν γνωστό, μιας και ο Wax Tailor βρίσκεται σε tour και αυτά είναι προκαθορισμένα. Ακούσαμε τον τελευταίο του «By Any Beats Necessary» που είναι εξ αρχής ψηλά στα ratings και έχει και φοβερές συνεργασίες, και δυο τρία από τα παλιά του. Δύο μελωδικές singers και δύο ταλαντούχοι rappers, φλάουτο, κιθάρα, ηλεκτρικό τσέλο, και drums ολοκλήρωναν το εννιαμελές crew on stage γύρω από τα decks του W.T. Άκουγες τα κομμάτια τόσο άρτια που έμοιαζαν με την ηχογραφημένη τους μορφή με την ελάχιστη θεμιτή απόκλιση που προσφέρει το live. Αυτό που δεν μπορείς να μην προσέξεις, δεν μπορείς να μην σχολιάσεις, είναι ότι στο υπέροχο The Road Is Ruff, ακούσαμε τον θρυλικό Lee Fields ηχογραφημένο και τον είδαμε και συγχρονισμένο σε video.. Ναι, φυσικά και δεν θα μπορούσε να τον σέρνει στο tour του ούτε φυσικά να ντουμπλάρει κάποιος αυτή τη μοναδική χροιά. Αλλά περιμέναμε μια κάποια διαφορά ώστε να έχει νόημα να παιχτεί live το κομμάτι. Μια άλλη version του, μια τύπου διασκευή, μια διαφορετική λούπα, κάτι. Αυτό, για την ιστορία.

 

Ωραία vibes, σχεδόν γεμάτο το Fuzz -ισόγειο και εξώστης-, καλοδουλεμένα visuals, πολύ καλός ήχος και φοβερή ηχοληψία. Έπαιξαν σχεδόν δύο ώρες με κάποιες εξαιρετικές στιγμές όπως το Bleed Away το οποίο βγήκε σε συνεργασία με τον Tricky, το Say Yes που σε γκρουβάρει θες δε θες, το I had a Woman που παίχτηκε λίγο πριν το encore και έκανε όλο το Fuzz να κουνιέται. To Ecstacy δεν μας ταίριαξε πολύ για κατακλείδα αλλά απολαύσαμε λίγο πριν το κλασικό Que Sera και μας ισορρόπησε.

Εν τέλει, περάσαμε καλά αλλά προσδοκούσαμε το κάτι παραπάνω. Ας σημειώσουμε, πάντως, ότι το φιλοθεάμον κοινό χόρεψε με την ψυχή του καθόλη τη διάρκεια του live... Στο τέλος ο W.T. παρουσίασε τη μπάντα με χαμόγελα και χειροκροτήματα μεταξύ των μελών - πολύ δεμένοι μεταξύ τους, απολαμβάνουν αυτό που κάνουν.

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού