Για να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί μπορούμε, να αναφέρουμε ότι σε τέσσερα-πέντε tracks ο κόσμος (περισσότεροι από 2 χιλιάδες) απήλαυσε και τη μουσική,. Χορέψαμε κι εμείς, να μην είμαστε και γκρινιάρηδες. Exploitation από το Hairless Toys, Tell Everybody από το μακρινό Overpowred που της έδωσε και το ticket to ride στη solo καριέρα της, Forever More σουβενίρ από Moloko και Mastermind από τον καινούριο της δίσκο. Οι καλές στιγμές της συναυλίας (μία ώρα και σαράντα λεπτά) για όσους ήθελαν να χορέψουν. Και, στο encore, ένα Jealousy σε disco mix, με το οποίο νιώσαμε επιτέλους τα vibes που συνοδεύουν τη φήμη της ως performer περιωπής. Ως επί το πλείστον, όμως, η performance της Roisin απείχε παρασάγγας από τις προσδοκίες του περισσότερου κόσμου που βρέθηκε εκεί. Η ενέργειά της και η ζεστασιά της προς το κοινό δεν κάλυψαν το μουσικό κενό. 

 

Ο ήχος δεν ήταν καθαρός, η φωνή και τα όργανα ακούγονταν ελάχιστα ενώ η έντονη bass-ίλα ειδικά στο ισόγειο είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στ’ αυτιά μας. Στον εξώστη τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Όποιου λοιπόν δεν του λένε και πολλά τα φαντεζί κουστούμια και οι εκκεντρικές ενδυματολογικές επιλογές, θα απογοητεύτηκε. Σε τελική ανάλυση fashion icons ήταν ο David Bowie, η Madonna έστω και η Lady Gaga, που συνδύαζαν/ουν αυτό το προφίλ με συναυλίες που σε καθηλώνουν. Βέβαια η Roisin είναι πιο εγκεφαλική στη μουσική της, να το σημειώσουμε και αυτό, μην την αδικήσουμε.

 

Η όλη κατάσταση πάντως έχει σχέση και με τον... τρόπο που πας να δεις ένα live, τι έχεις στο μυαλό σου και τι περιμένεις. 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού