Από κει και πέρα ήταν θέμα μερικών λεπτών να μπούμε στο «γλέντι της θλίψης» που μας είχαν υποσχεθεί οι The Black Heart Procession.

 

Έπαιξαν το πρώτο τους album, ένα νανούρισμα σαν εμβατήριο που βγήκε πριν από 20 χρόνια. Σκοτεινοί και νοσταλγικοί, όπως τους περιμέναμε, οι BHP εμφανίστηκαν με το ταπεινό προφίλ που κρατούν εδώ και χρόνια σταθερό. Ήταν, ομολογουμένως, πολύ καλύτερη performance από εκείνη στο Gagarin πριν μερικά χρόνια. Κι αυτό γιατί ήταν πιο δεμένοι μεταξύ τους, με μια σύμπνοια που ταιριάζει σε μπάντες που δεν τους συνδέουν μόνο τα μουσικά hits αλλά και μια παρόμοια στάση ζωής. 

 

Εκτός από τον γοητευτικό Pall, ένα κόκκινο (sic) nord και ένα hammond επί σκηνής, το line-up της μπάντας είχε καινούριες ενδιαφέρουσες προσθήκες drums, synths, ακορντεόν και βιολιού. Κι έτσι σε αυτό το γενέθλιο tour τους που έριξε αυλαία στο αθηναϊκό έδαφος, ήταν πιο μελωδικοί και πιο φυσικοί, απομακρυσμένοι από το fuss, ανυπότακτοι στην τεχνολογική εξέλιξη. Ακόμα και το knob που σήμανε ήχους theremin, έμοιαζε περισσότερο με απόκοσμα φωνητικά παρά με ηλεκτρονικός ήχος.

 

Έπαιξαν όλο το «1» κι ακούσαμε ξανά το Black Water, το βγαλμένο από horror movie,  The winter My Heart Froze, το αγαπημένο In a Tin Flask. Συνέχισαν στο encore με το A cry for love, ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια τους από το Amore del Tropico και το The war is over από τοThree. Και τελείωσαν τη συναυλία τους με ένα κομμάτι έκπληξη, απ’ όλες τις απόψεις. Το καινούριο τους Borders, ορμώμενο από τους φίλους τους, τους Μεξικανούς που γειτνιάζουν με το San Diego, «αφιερωμένο στους πρόσφυγες και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να επιβιώσουν». 

 

Απολαυστικοί οι The Black Heart Procession, για εσωτερικά ταξίδια ακόμα κι αν ήταν Παρασκευή βράδυ. Απόψε πάμε για Phantogram!

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού