Στριμωγμένοι στις επίσημα 5 ανοιχτές θύρες του σταδίου (στην πράξη είχε εκατοντάδες κόσμου και στις διπλανές), καθισμένοι μέχρι και στους διαδρόμους ανάμεσα στα διαζώματα, έπιαναν κουβέντα μεταξύ τους για το πόσο τους είχε λείψει το Γιαννιώ, πόσο καιρό είχε να εμφανιστεί στην πόλη του Ηρακλείου και άλλες προσυναυλιακές, ανυπόμονες συζητήσεις.

 

Όταν στις 9.25, βγήκε στην σκηνή ο Γιάννης Χαρούλης, ο χορός ξεκίνησε κατευθείαν από την αρένα μπροστά του και τους περίπου 2000 που ήθελαν να τον δουν από κοντά. Έκανε εντυπωσιακό μπάσιμο με το «Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια» φροντίζοντας να αναδειχθούν κατευθείαν και οι άξιοι μουσικοί που είχε μαζί του. Ο Πιστιόλης στην ασκομαντούρα και στο κλαρίνο αργότερα, ο Τόλιος στα κρουστά και ο Ανδριώτης στην λύρα βάλανε εύκολα τον κόσμο στο ρυθμό. Ο δε Ολλανδός Νιβενχούιζ, στη τρομπέτα, προσέφερε μια εκπληκτική τζαζ εισαγωγή που κατέληξε στην «Πάντα θλιμμένη χαραυγή». Ο Τζίνκοβιτς στην ηλεκτρική κιθάρα, τόνιζε την rock χροιά που έχει πάντα στο παίξιμο του ο Χαρούλης. Μαζί με τα άλλα δύο ρυθμικά όργανα, Καλκάνης / κόντρα μπάσο, Μπαχαρίδης / κρουστά, δημιουργήθηκε το διονυσιακό κλίμα που είχε πλέον μεταδοθεί από την αρένα, στις θύρες και στους καθισμένους. 

 

Το φεγγάρι είχε ανατείλει πορτοκαλί και το Γιαννιώ μας προέτρεψε να το προσέξουμε και να μην ξεχνάμε να ζούμε όπως θέλουμε μεις και όχι όπως μας επιβάλλουν οι τάσεις και η τεχνολογία.


 

Στα χαϊλάιτς της βραδιάς, η αναφορά του Χαρούλη στον Νικόλα Άσιμο, αφού έπαιξε το «Μου βγήκες στο μπαλκόνι», ότι λένε διάφοροι ότι ήταν «τρεζός», αλλά δεν γίνεται να είναι τρεζός κάποιος που τα τραγούδια του έχουν μείνει στην αιωνιότητα, το ανέβασμα στην σκηνή μικρών παιδιών που χόρευαν  μαζί με τους μουσικούς και τα αγκάλιασε το Χαρούλης, λέγοντας μας να τα προσέχουμε γιατί είναι το μέλλον, αλλά και τα Ηπειρώτικα που τραγούδησε ο Πιστιόλης. Φυσικά, ο κόσμος ξεσηκώθηκε στα Κρητικά, όλοι τραγούδησαν τον Ερωτόκριτο, ενώ στήθηκαν και χοροί.

 

Στη 1 το βράδυ, έκανε ότι χαιρετάει, αλλά δεν ήθελε πολύ. Ξανανέβηκε για το μισάωρο ανκόρ και αποχαιρέτησε οριστικά, αφήνοντας τον κόσμο να  τραγουδάει το «Ξενύχτησα στην πόρτα σου».

Στη 1.30 άναψαν τα φώτα του σταδίου και οι 10.000 θεατές άρχισαν να αδειάζουν τον χώρο, ιδρωμένοι από τον χορό και ανυπόμονοι για την επόμενη συνάντηση με τον πιο άξιο (εν ζωή) πρέσβη του Νησιού.