O Michael Kiwanuka αποτελεί μία τέτοια, γκαραντί, περίπτωση. Και το καταλάβαμε πολύ καλά χθες το βράδυ, στο κατάμεστο Gazi Music Hall. Ενας καλλιτέχνης, μουσικάρα ο τύπος, την ώρα που ανεβαίνει, την ώρα ακριβώς που πρέπει να τον δούμε, όταν ανατέλλει το άστρο του τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Στην τελευταία και λόγω του «Big Little Lies» - τους τίτλους της αρχής της τηλεοπτικής σειράς έχει στοιχειώσει το «Cold Little Heart», το ακούς κι έρχονται στο μυαλό σου η Reese Witherspoon και η Nicole Kidman.

 

Και αυτές οι χθεσινοβραδινές τρεισήμισι χιλιάδες δείχνουν και τη δύναμη που μπορεί να έχει ακόμα το ραδιόφωνο. Τον Michael Kiwanuka τον έκανε γνωστό στη χώρα μας δίχως αμφιβολία ο Pepper 96,6. Λογικά ήταν ο πρώτος που τον έβαλε στο playlist του, αλλά και έτσι να μην είναι, τον υποστήριξε όσο κανένας άλλος  με πολλές μεταδόσεις. Τον...υιοθέτησε. Και να πως το ένα βοηθάει το άλλο. Οχι τίποτε το σημαντικό βέβαια, γινότανε κατά κόρον παλιά, το ραδιόφωνο να φτιάχνει ονόματα και μετά να τα βλέπουμε live. Οπως παρατηρείται π-α-ν-τ-ο-ύ στον κόσμο. Αλλά στα δικά μας αποτελεί πια σπάνιο φαινόμενο. Αναμενόμενο όταν προσκυνάς το playlist.

 

To «Cold Little Heart» πάντως το έπαιξε πρώτο-πρώτο. Στις 10 και μισή ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή ο Kiwanuka, για μιάμιση ώρα μαζί με το ένα encore. Δύο δίσκους έχει βγάλει, διαθέτει μερικά πολύ καλά και γνωστά τραγούδια, το live βγαίνει με ευκολία, έστω και με μία μικρή, εκ των πραγμάτων, «κοιλιά». Παίζει ρόλο και η περίεργη κατανομή τραγουδιών, ξεκίνησε κατευθείαν με επιτυχίες, όπως τα «One More Night» και «Black Man in a White World».

 

Έξι άτομα στη σκηνή, ωραία μπάντα, γεμάτος ήχος. Και ωραίο κοινό. Συναυλιακό και μη, «τι; δεν έχει τραπέζια;» ρωτούσε ένα κορίτσι μπροστά μου τα παιδιά της παραγωγής. «Δυστυχώς, όχι» της απάντησαν στωικά. Την κοίταξα προσεκτικά, θα υπέφερε η κοπέλα ένα δίωρο όρθια με τέτοιο τακούνι σκέφτηκα. Μα να μην τη βοηθήσει κάποιος; Ωραίο κοινό, τα είπαμε.

 

Το φινάλε ήρθε με το «Home Again» και το αποθεωτικό «Love & Hate». Τον χάσαμε στο Release Festival (από την επίσημη σελίδα του φεστιβάλ και η φωτογραφία) τον Michael, αλλά ήταν σαφώς καλύτερα έτσι μια και τον παρακολουθήσαμε μόνο του, σε... κανονικό, δικό του, live. Τώρα περιμένουμε πια τα νέα του τραγούδια. Οι προσδοκίες είναι πολύ μεγάλες. 

 

Με τρώει να επανέλθω στον άρρηκτο δεσμό μεταξύ ραδιοφώνου και συναυλιών αλλά δεν θα το κάνω γιατί θα μας πιάσει κατάθλιψη κυριακάτικα...