Απλά και ωραία. Που χορεύεις, που τραγουδάς, που φέρνεις στο νου σου ιστορίες και γεγονότα, που φλερτάρεις, που θυμάσαι έρωτες. Το χαίρονταν και οι ίδιοι οι Dream Syndicate, έβλεπες τα μάτια τους, ήταν φανερή η συγκίνησή τους. Ο Steve Wynn δεν σταματούσε να μας ευχαριστεί.

 

Δύο ώρες έπαιξαν και κάτι παραπάνω, από τις 10 και μισή, με το κοινό (περισσότερα από 1000 άτομα) να είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία άντρες και ηλικίας γύρω στα 50. Πολλά γκρίζα μαλλιά (όχι του... Steve όμως) αλλά και πολύ πάθος. Ευτυχώς ή δυστυχώς είναι οι γενιές που συνεχίζουν να πηγαίνουν σε συναυλίες όταν έρθει κάποιο όνομα της... νιότης τους. Χθες με τους Dream Syndicate, τα ίδια και με τους Fuzztones την προηγούμενη εβδομάδα στο Gagarin. Σίγουρα χαρτιά οι συναυλίες του είδους, οι forty something είναι αποδεδειγμένα φαν των ζωντανών εμφανίσεων σε αντίθεση με τις πιο νέες ηλικιακές ομάδες. 

 

Από την άλλη βέβαια, για να φέρω και τον αντίλογο, είδα και πιο πιτσιρικάδες την Παρασκευή σε ένα ολονύχτιο mini tour που έκανα. Ο Παύλος Παυλίδης (με αλλαγμένο πρόγραμμα, με νέα μέλη στη μπάντα του, ανανεωμένος συνολικά) έπαιξε 100% ηλεκτρικά σε έναν κατάμεστο από 20αρηδες Σταυρό του Νότου. Τα ίδια και στο από κάτω μαγαζί ο Σπύρος Γραμμένος (στο, όχι πολύ, που είδα). Γεμάτος και αυτός, ωραίος, με νέους. Ηταν και η πρώτη εμφάνιση του Τσολιά της Ελληνοφρένειας σε στυλ stand up comedy. Μαζί τους και μία Κρυσταλλία που μοιάζει ιδανική για το Αθηνών Αρένα και τον Διογένη. Την Παρασκευή έκλεισα τη βραδιά στο Steam, με τον Worakls να παίζει και live και ως dj σε ένα γεμάτο κλαμπ που στις 5 το πρωί βρισκόταν -όλο- στον αέρα. Στο Steam το κοινό ήταν πιο ανακατεμένο, είναι και ο ήχος που αλλάζει. 

 

Επιστροφή στα των Dream Syndicate: έχουν και καλό καινούργιο άλμπουμ, το «How Did I Find Myself Here», ανέλπιστα καλό θα έλεγα. Οπότε το ευχαριστηθήκαμε διπλά. Αλλά σαν το πανικό στο «The side I'll never show», ούτε στα nineties στην εποχή του «Ρόδον 94.4». Η εικόνα του Θανάση Μήνα από τον «105.5 Στο Κόκκινο» να στέκεται στην πρώτη γραμμή του live (πρώτη γραμμή στην κυριολεξία) ήταν ενδεικτική της σύνδεσης του παρελθόντος με το παρόν.
Το rock and roll γράφει την ιστορία της ζωής μας.