«Το δικό μας ραδιόφωνο δεν έχει έτοιμες playlists», λέει . «Οι άνθρωποι ασχολούνται πολύ με το μέσο, γράφουν πρόζες, επιστρέφουν στο κείμενο και αναζητούν τις μουσικές. Δεν υπάρχει απλά ένας υπολογιστής που παίζει. Εδώ έρχονται άνθρωποι από όλους τους χώρους και δεν αναλωνόμαστε μόνο στην επικοινωνία μιας τηλεφωνικής γραμμής».

 

Πού επικεντρώνεται περισσότερο το πρόγραμμα (ειδησιογραφία, ενημέρωση, αθλητισμός) και ποια η διαφορετικότητα σε έναν χώρο που καλύπτει μια ευρεία γκάμα αισθητικής και μουσικής;
Το πρόγραμμα τα έχει όλα. Εγώ διαφωνώ με το κομμάτι που ομαδοποιεί τα ραδιόφωνα και τα κάνει «θεματικά». Το ραδιόφωνο είναι όπως η ζωή και περιλαμβάνει τα πάντα. Από πότε ο πολιτισμός για παράδειγμα δεν είναι θέμα της πολιτικής ζωής; Είμαστε ένα ενημερωτικό ραδιόφωνο με όλη τη σημασία της λέξης και δε χρειάζεται να γίνονται διαχωρισμοί. Αυτό από μόνο του κάνει μια διαφορά και έχουν πρόβλημα ακόμα και οι διαφημιστές για το πού θα το κατατάξουν.
Αυτό φυσικά υπήρχε και είναι το κλασικό ραδιόφωνο που οι παλιότερες γενιές το έζησαν σαν γενική αισθητική με το παλιό δεύτερο πρόγραμμα, με τα πρώτα βήματα της μη κρατικής ραδιοφωνίας, όπως τον Αθήνα 9,84 και το κανάλι 15. Μετά μπήκαμε σε μια βίαιη ιστορία τηλεφωνικού ραδιοφώνου και του ραδιοφώνου της καταγγελίας, αλλά νομίζω ότι έχει κλείσει αυτός ο κύκλος. Η διαφορά μας και αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι ξεφύγουμε από το «έτοιμο». Δε θέλουμε να παίζουμε έτοιμες μουσικές ή πρόζες που πολλές φορές είναι άσχετες με το τραγούδι, όπως συμβαίνει στα άλλα ραδιόφωνα. Οι περισσότεροι επίσης δημιουργούν ένα site για το ραδιόφωνο. Εμείς όμως κάναμε το αντίθετο.

 

Και πόσα άτομα απασχολεί το ραδιόφωνο για να υλοποιήσει τους σκοπούς που περιγράφετε;
Εδώ απασχολούμε 80 άτομα, από δημοσιογράφους μέχρι τεχνικούς και παραγωγούς. Μπορούμε κι εμείς να κάνουμε ραδιόφωνο με πέντε άτομα. Αλλά εμείς θέλαμε κάτι διαφορετικό, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μας θεωρούν ανόητους. Πολλοί σκέφτονται για παράδειγμα «γιατί να έχω 80 άτομα ενώ μπορώ να έχω ένα ραδιόφωνο που θα μου αποφέρει τα ίδια λεφτά με επτά άτομα;». Απλά εμείς θέλαμε να ξεφύγουμε από αυτή τη νοοτροπία.

 

Οι φωνές διαμαρτυρίας και τα παράπονα που ακούγονται για τον τρόπο μετρήσεων των ραδιοφωνικών σταθμών συνεχώς πληθαίνουν. Ποια η γνώμη σας πάνω στο θέμα;
Πρόκειται για ένα καρτέλ. Ουσιαστικά οι ιδιοκτήτες των ραδιοφωνικών σταθμών πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους τον αέρα. Ο αέρας είναι δημόσιο αγαθό και παραχωρείται. Ένα δεύτερο ζήτημα είναι ότι θεωρώντας τον αέρα δικό τους, μετρούν και διανέμουν τη διαφήμιση κατά το δοκούν. Βάζουν δηλαδή προδιαγραφές που τους εξυπηρετούν. Έτσι λοιπόν τα τέσσερα - πέντε μεγάλα μαγαζιά συναποφασίζουν μέσα από τα δικά τους όργανα, πως θα μετράνε, πως θα αποκλείουν και πως θα καθορίζουν τα νεανικά, τα μεγάλα και τα μικρά κοινά. Και μετά διανέμουν μόνοι τους τη διαφημιστική πίτα. Αλλά και εκεί αν το ψάξουμε περαιτέρω θα δούμε ότι υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία, διαφημιστικών εταιριών και εταιριών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αυτός είναι και ο ορισμός του καρτέλ.
Εδώ μπαίνει κι ένα πολιτικό ερώτημα. Στο πρώτο κομμάτι της προηγούμενης πολιτικής κατάστασης κατανοούσαμε πλήρως γιατί γινόταν αυτό, αφού ήταν μια συμμαχία συμφερόντων με πολιτικά συστήματα, όπου μάλλον τα συστήματα επέλεγαν τους πολιτικούς. Αυτό που μας κάνει εντύπωση σήμερα είναι γιατί η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν προχωράει στην ίδια τακτική που ακολουθείται και στην τηλεόραση με τους διαγωνισμούς.

Από την κυβέρνηση προωθείται και το νομοσχέδιο για τις άδειες των ραδιοφωνικών σταθμών. Πιστεύετε ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση για τη ρύθμιση του ραδιοφωνικού τοπίου;
Αυτό το νομοσχέδιο προωθείται εδώ και τρία χρόνια. Σίγουρα έτσι θα μπουν κάποιοι κανόνες. Αυτό που ζούμε τώρα, στην Ελλάδα δεν είναι καπιταλισμός, αλλά μια Λατινική Αμερική στον προηγούμενο αιώνα. Μέσα από τη λογική αυτή δεν κρίνεται η βιωσιμότητα ή όχι μιας ραδιοφωνικής εταιρίας, αλλά η βιωσιμότητα μιας άποψης. Η μουσική είναι ζήτημα δημοκρατίας. Κι οι κανόνες αυτοί είναι χρήσιμοι. Διότι μπορούν να αποφασίσουν για παράδειγμα ότι ο συγκεκριμένος ραδιοφωνικός σταθμός ή ο παραγωγός, σύμφωνα με τα στοιχεία των διαφημιστών πουλάει ή δεν πουλάει.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο οι διαφημιστές να καθορίζουν πλήρως τη «δημοκρατία» της χώρας. Και τα είδαμε αυτά και στη τηλεόραση που δημιούργησε κόμματα, πολιτικούς και συνθήκες πολιτικής κατάστασης στη χώρα. Οπότε στο ραδιόφωνο μπαίνει για μας ένα πολύ σημαντικό θέμα, σχετικά με το πώς μετράει και πώς καθορίζει τη δημοκρατία.