Της Δέσποινας Παπαγεωργίου  

 

Η «κακιά μάγισσα» θα άφηνε τον Μπόμπι Σαντς (εκ των φυλακισμένων του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού που είχαν κατεβεί σε απεργία πείνας με αίτημα να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι) να πεθάνει, δηλώνοντας εν μέσω θύελλας διεθνών αντιδράσεων: «Ο Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Επέλεξε να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Πρόκειται για μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν έδωσε σε πολλά από τα θύματά της».

 

Τριάντα επτά χρόνια μετά, στην Ελλάδα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής, σαν καβαλώντας το θατσερικό του σκουπόξυλο, δηλώνει αναρμόδιος ως προς την απόφαση για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας στον φυλακισμένο απεργό πείνας και δίψας Βασίλη Δημάκη, προκειμένου ο τελευταίος να μπορεί να παρακολουθεί -με βραχιολάκι- τις σπουδές του στο Πολιτικό της Νομικής, ενώ κουνά το δάχτυλο, λέγοντας ότι είναι «μεγάλο λάθος» που ο Δημάκης ακολουθεί αυτόν το δρόμο (ΕΔΩ το απόσπασμα από την Αυγή). «Μεγάλο λάθος»! Λες και δεν συνιστά πράξη απελπισίας και ύστατο μέσο μια τέτοια απόφαση, αλλά ζήτημα ρουτίνας!

 

Και αυτά τα λένε άνθρωποι που δεν ρίσκαραν, όχι τη ζωή τους, αλλά ούτε καν... την καρέκλα τους για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο ΟΧΙ ενός ολόκληρου λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γκάντι, ο οποίος είχε κατέβει σε απεργία πείνας 17 φορές, επιλέγοντάς τη ως ειρηνικό μέσο διαμαρτυρίας ενάντια στην αποικιοκρατία, έγραφε σε μαθητή του ότι «υπό ορισμένες συνθήκες, η απεργία πείνας είναι το όπλο που ο θεός μας έδωσε για να χρησιμοποιούμε σε περιόδους πλήρους ανημπόριας».

 

Στη δε μεσαιωνική Ιρλανδία, καταγράφεται ότι υπήρχε πρόβλεψη στη νομοθεσία για τους απεργούς πείνας. Αρκετοί κατέληγαν διαμαρτυρόμενοι με αυτόν τον τρόπο στο κατώφλι κάποιου που θεωρούσαν ότι τους είχε αδικήσει. Εάν πέθαιναν, υπεύθυνο θεωρούνταν το πρόσωπο έξω από την πόρτα του οποίου είχε πραγματοποιηθεί η απεργία πείνας και υποχρεούνταν να αποζημιώσει την οικογένεια του θανόντος. Ο θρύλος θέλει ακόμα και τον προστάτη των Ιρλανδών, τον Άγιο Πατρίκιο, να έχει πραγματοποιήσει απεργία πείνας ενάντια στον θεό. Μετά από 45 ημέρες - λέει ο θρύλος- ακόμα κι ο θεός υποχώρησε...

 

Και το θέλει έτσι η λαϊκή παράδοση, γιατί η ποιητική της απεργίας πείνας έγκειται στη δύναμή της να επανακαθορίζει τη σχέση εξουσιαστών και εξουσιαζομένων: οι απεργοί κάνουν δημόσια την τόσο ιδιωτική πράξη του θανάτου, διεγείροντας πανανθρώπινα συναισθήματα και αποκτώντας υποστηρικτές.

 

Τα προαναφερθέντα μάλλον θα προσυπέγραφε και ο ΣΥΡΙΖΑ αν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, οπότε και είχε τηρήσει σθεναρά υποστηρικτική στάση απέναντι στον τότε απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό. Επειδή, όμως, τα στερνά τιμούν τα πρώτα, ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του απέναντι στον Δημάκη καταδεικνύει ότι στις πλάτες (και) του Νίκου Ρωμανού κάποιοι μάλλον προσπαθούσαν απλώς να χτίσουν πολιτικές καριέρες. 

 

Θλιβερό και τρομακτικά μεγάλο το άλμα από τότε (8/12/2014) που ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε μετά από συνάντησή του με τον πατέρα του Νίκου Ρωμανού, ότι «η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατη αξία. Δεν μπορεί να απαξιώνεται και να συνθλίβεται στις συμπληγάδες των αρμοδιοτήτων κυβέρνησης και δικαιοσύνης. Την ώρα που υπάρχει τεράστιος κίνδυνος για τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, που διεκδικεί το δικαίωμά του στη μόρφωση, ουδείς δικαιούται να συμπεριφέρεται ως Πόντιος Πιλάτος». Προσυπογράφουμε την τότε δήλωση Τσίπρα και τη μεταφέρουμε στο σήμερα.

 

Γιατί, πώς αλλιώς συμπεριφέρεται η κυβέρνησή του, παρά σαν Πόντιος Πιλάτος, όταν το υπουργείο Δικαιοσύνης δηλώνει αναρμόδιο για την υπόθεση Δημάκη και με ανακοίνωση προπαγανδίζει ανερυθρίαστα την εφαρμογή ανθρωπίνων δικαιωμάτων α-λα καρτ, αναφέροντας ότι «η εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για προνομιακή μεταχείριση»; Τα δικαιώματα ή τα αναγνωρίζεις για όλους ή για κανέναν. Τελεία και παύλα. Αλλιώς, μιλάμε για κάτι άλλο, όχι για δημοκρατία.

 

Τι άλλο παρά δείγμα ανόθευτου κυνισμού είναι να βάζει το υπουργείο από τη μια μεριά της ζυγαριάς τη ζωή ενός απεργού πείνας και δίψας και από την άλλη το... τι θα έγραφαν τα πρωτοσέλιδα σε περίπτωση που δινόταν εκπαιδευτική άδεια; Σοβαρά, τώρα; (ΕΔΩ). Μήπως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως στην κυβέρνηση έχουν καταλάβει ότι δεν πρόκειται να πάρουν ψήφους από τα Αριστερά και διακινδυνεύουν τη ζωή ενός ανθρώπου, του Δημάκη, για να αλιεύσουν ψήφους από τα Δεξιά και τα Ακροδεξιά;

 

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η στάση απέναντι στον Βασίλη Δημάκη, που, εξάλλου, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευτεί, αποτελεί πρότυπο επιτυχίας του σωφρονιστικού συστήματος, το οποίο δεν πρέπει να έχει σκοπό την τιμωρία αλλά την επανένταξη;

 

Δεν διαβάζουν τι γράφει ακόμα και ένας δικός τους βουλευτής, ο φιλόσοφος Κώστας Δουζίνας στην Εφημερίδα των Συντακτών; «Στη νέα παγκόσμια τάξη» -γράφει- «η διεκδίκηση δικαιωμάτων από τους αποκλεισμένους μπλοκάρεται με πολιτικά, νομικά και στρατιωτικά μέσα. Οι οικονομικοί μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι άνεργοι, οι "άνθρωποι μίας χρήσης" είναι απαραίτητη προϋπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των υπολοίπων αλλά συγχρόνως και η ζωντανή απόδειξη της αδυναμίας εφαρμογής τους». Και: «Οταν σπάνια εμφανίζεται ένα τραγικό δίλημμα μεταξύ πολίτη, θεμέλιου της δημοκρατίας, και αφηρημένου ανθρώπου των διακηρύξεων, η Αριστερά καλείται να το λύσει με προσήλωση στις αξίες αλλά και την ιδεολογία της». 

 

Η σημερινή κυβέρνηση, βέβαια, είναι τόσο «αριστερή», όσο και τα μνημόνια που έχει υπογράψει. Εμείς απλώς υπογραμμίζουμε πάλι το προφανές. Όπως, πάντως, προέβλεπε ακόμα και η νομοθεσία της μεσαιωνικής Ιρλανδίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ποιων τα χέρια θα βαφτούν με αίμα στο απευκταίο ενδεχόμενο θανάτου του Βασίλη Δημάκη.  Και τότε η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να νίψει τας χείρας της σαν τον Πόντιο Πιλάτο, αλλά μάλλον θα θυμίζει τη σεξπιρική Λαίδη Μακμπέθ, που προσπαθεί ματαίως στους αιώνες να αφαιρέσει από πάνω της τους λεκέδες του αίματος...