Ακολουθήστε μας στο Google news

Είναι λίγο δύσκολο να μας καταλάβουν όσοι βρίσκονται εκτός Twitter, είναι αδύνατον να μπουν στην ψυχολογία του μέσου.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Γιατί η κοινότητα του Twitter διαθέτει τους δικούς της όρους, δικούς της ξεχωριστούς κανόνες. Δεν έχει καμία σχέση -ευτυχώς- με τη ματαιοδοξία του Facebook και την ατέρμονη αυτοαναφορικότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των χρηστών του. Χώρια που απέκτησαν λογαριασμό στο Fb και οι γονείς μας μετατρέποντάς το στο πρώτο... ηλικιωμένο από τα social media. Το Twitter είναι πιο άμεσο και δημοσιογραφικό, πιο ειδησεογραφικό, περισσότερο πολιτικό. Τα τρολ είναι ένα πρόβλημα σαφώς και γίνονται άκρως ενοχλητικά αλλά, εντάξει, κανένα μέσο δεν είναι τέλειο.

Ακόμα και οι... ανώνυμοι στο Twitter έχουν προσωπικότητα και τους σεβόμαστε εμείς που βγαίνουμε με τα ονόματά μας. Και κάποια στιγμή γνωριζόμαστε και μεταξύ μας από κοντά, κανονίζουμε συναντήσεις και νιώθουμε σαν να ξέρει ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Μιλάω πάντα για τους «ανώνυμους». «Ελα ρε τι γίνεται» και πίνουμε ποτά σαν να γνωριζόμαστε χρόνια έχοντας να πούμε χιλιάδες πράγματα.

Γι αυτό και βλέπετε μία θλίψη αν έχει απλωθεί στην Twitter-ική κοινότητα που πέθανε η @sesikar όπως το ίδιο συνέβη και τότε με @Contrabbando και @galaxyarchis ή και το #TolisLovedMaria.

Το σκίτσο του Γιάννη Δερμετζόγλου τα λέει όλα.