Να ρίξει «μαύρο» στο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Ήταν η κίνηση που οδήγησε τη ΔΗΜΑΡ τότε του Φώτη Κουβέλη εκτός του κυβερνητικού σχηματισμού…

 

Κι έπειτα, δεν ήλθαν οι μέλισσες, αλλά η περιβόητη περίοδος της ΔΤ και η μετάβαση στη ΝΕΡΙΤ. Με τους εργαζόμενους να δίνουν αγώνα για να κρατήσουν ανοικτή την ΕΡΤ, επί μήνες, τις συναυλίες, την αντίδραση του κόσμου που επί μέρες συγκεντρώνονταν στον προαύλιο χώρο του Ραδιομεγάρου στην Αγία Παρασκευή… 

 

Σήμερα, με την ΕΡΤ να επαναλειτουργεί σχεδόν μια τριετία, χωρίς βέβαια να έχει βρει το δρόμο της, ούτε καν ένα ξεκάθαρο βηματισμό, μπορούμε ίσως να δούμε πιο ψύχραιμα ποια είναι η ζημιά που έγινε από εκείνο το… αδιανόητο «λουκέτο». Όχι μόνο η καθαρά οικονομική ζημιά, που και γι’ αυτήν γίνεται αποτίμηση από τους αρμόδιους φορείς χωρίς να έχει ανακοινωθεί κάτι ξεκάθαρο μέχρι στιγμής, αλλά κυρίως η ζημιά που υπέστη ο οργανισμός.  Οι «πληγές» που παραμένουν ακόμα και σήμερα ανοικτές...

 

Οι δομές της ΕΡΤ διαλύθηκαν πλήρως μέσα σε ένα απόγευμα. Χωρίς να έχει γίνει προετοιμασία για τη μετάβαση. Δίχως να υπάρχει έστω ένα υποτυπώδες σχέδιο. Ο οργανισμός… βούλιαξε χωρίς κανείς να γνωρίζει ποια θα είναι η επόμενη μέρα.  Το… σοκ που υπέστησαν οι υπηρεσίες, οι δομές, οι λειτουργίες του φορέα είναι εμφανές ακόμα και σήμερα. Τότε, για αρκετούς μήνες μετά όποιον κι αν ρωτούσες αδυνατούσε να σου πει ποιο ήταν το ακριβές κόστος αλλά και ποιος ήταν ο σχεδιασμός για την επόμενη μέρα. Ακόμα και σήμερα ξεκάθαρες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Άλλοι υπολόγιζαν το κόστος από το «λουκέτο» στα 150 εκατ. ευρώ ενώ υπήρχαν αρκετοί που συνυπολογίζοντας και περιφερειακές ζημιές έφταναν το κόστος ακόμα και στα 450 εκατ. ευρώ. 

 

Όμως αυτό που δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί είναι το κόστος από την κατάρρευση των δομών, το κόστος των… συγκρούσεων που δημιουργήθηκαν, όσων επακολούθησαν επί μήνες, ακόμα και μεταξύ εργαζομένων, εκείνων που πήγαν στη ΔΤ και μετέπειτα στη ΝΕΡΙΤ κι εκείνων που αρνήθηκαν αυτήν τη διαδρομή… 

 

Αυτές επίσης που δεν μπορούν να υπολογιστούν είναι οι… παράπλευρες απώλειες σε προσωπικές ζωές, επαγγελματικές διαδρομές, μικρές ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής που έκλεισαν ή βρέθηκαν καταχρεωμένες κ.ο.κ. Η ζημιά προσωπικά πιστεύω αυτού του τύπου είναι ανυπολόγιστη…

 

Και, όχι, το άνοιγμα της όποιας νέας ΕΡΤ δεν έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα το ζητούμενο από τον κόσμο για μια δημόσια ραδιοτηλεόραση. Τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολύ μικρά. Ο δρόμος είναι μακρύς. Και η σημερινή διοίκηση δεν φαίνεται να έχει… κόψει το αζιμούθιο που πρέπει. Η όποια διοίκηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης πρέπει πρώτα απ’ όλα να δημιουργήσει ξεκάθαρες δομές που να οδηγούν την ΕΡΤ στο μέλλον και όχι να τη γυρίζουν στο καταδικασμένο παρελθόν της. Θα πρέπει να δημιουργήσει ένα στρατηγικό και επενδυτικό πλάνο, μεγάλης διάρκειας, να κάνει την ΕΡΤ και το σήμα της  αυτόνομο, να δημιουργήσει πρόγραμμα σε όλες τις κατηγορίες, να αναπτύξει σύγχρονα εργαλεία (η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν τον τομέα γίνονται κινήσεις), να καταγράψει ελλείψεις σε ειδικότητες, να αναζητήσει λύσεις, να εμπιστευθεί νέα και άφθαρτα στελέχη… 

 

Εν ολίγοις να εγκαταλείψει τις νοοτροπίες του χθες και να αναζητήσει αυτές που μπορούν να οδηγήσουν ένα δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό στην επόμενη εποχή…