To βλέπαμε που ερχότανε, η «μαυρίλα» στον ουρανό, από τα νοτιοδυτικά. Και ήρθε. Μπουρίνι γερό και δυνατό, στις 9 ακριβώς.
24 Ιουνίου 2018Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Και τα έκανε όλα μούσκεμα στο Ejekt Festival στην, κατά κυριολεξία πλέον, πλατεία Νερού. Ευτυχώς όμως κράτησε μόλις μισή ώρα, όχι παραπάνω. Οπότε και το φεστιβάλ συνεχίστηκε, έστω και με καθυστέρηση, έστω και με προβλήματα στην παραγωγή. Αποτελούσε όμως αυτός ο κατακλυσμός το καύσιμο για τα live των Editors και του Nick Cave.
Πιο πριν ωστόσο πρόλαβε και έπαιξε η Wolf Alice, έπαιξαν οι Wolf Alice για να είμαι πιο ακριβής, σε ένα σετ που ξεκίνησε άνευρα αλλά εξελίχθηκε σε... καταιγίδα (κακή λέξη, ξέρω). Τους έχω δει και στο εξωτερικό, καμία σχέση με άλλες φάσεις σε δική τους συναυλία, αλλά πάντα έτσι συμβαίνει με τα μικρότερα ονόματα στα φεστιβάλ, χάνονται.
Στις 9 λοιπόν ήρθε η βροχή, σπεύσαμε όλοι να στριμωχτούμε κάτω από τη γέφυρα, δεξιά στο φεστιβάλ, εκεί που είναι τα ταμεία και τα μπαρ. Ευτυχώς πέρασε η μπόρα και τα παιδιά του Ejekt κατάφεραν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που προέκυψαν. Οι Editors βγήκαν λίγο μετά τις 10 και ήταν καλοί, αρκετά καλοί. Προσωπικά βέβαια δεν με ενδιαφέρουν διόλου. Ούτως ή άλλως η βραδιά άνηκε στον Nick Cave. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα ανέβηκε στη σκηνή και από το πρώτο κομμάτι φάνηκε πως μπήκε με ορμή και δύναμη. Δυστυχώς video wall δεν υπήρχαν πια, δεν άναψαν ποτέ ώστε να βλέπουν τον Cave και όσοι δεν είχαν έρθει μπροστά-μπροστά, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει στο τέλος αν και σίγουρα θα βοηθούσε.
Αλλο setlist από εκείνο του χειμώνα (σίγουρα στη σειρά των κομματιών), πιο φεστιβαλικό και άλλος Cave εδώ που τα λέμε, απ΄ όποια πλευρά και αν το δεις. Και είναι μόνο αυτός που μπορεί να κάνει περισσότερους από 10 χιλιάδες ανθρώπους να σιωπήσουν, να ακούν μόνο την ανάσα τους και την ανάσα του. «Do You Love Me?», «From Her to Eternity», «Tupelo», «The Weeping Song», «Stagger Lee» και άλλα. Respect. Μας πήρε και μας σήκωσε περισσότερο και από το μπουρίνι.
Η συναυλία του Νοεμβρίου στο Tae Kwon Do ήταν καλύτερη πάντως, αν ρωτάτε...
