Προσπαθώ να καταλάβω αν έτσι ήμασταν πάντα ή η κρίση και όσα μεσολάβησαν μας έφτασε σε αυτό το σημείο…
25 Σεπτεμβρίου 2018Του Σωτήρη Μανιάτη
Το φαινόμενο είναι ασφαλώς (και δυστυχώς) εξαπλωμένο σε όλη την κοινωνία αλλά αναφέρομαι κυρίως στο σινάφι μας, στους δημοσιογράφους και τα Μέσα Ενημέρωσης που υποτίθεται ότι έχουμε και μια μεγαλύτερη ευθύνη, να μεταφέρουμε γεγονότα με ακρίβεια, να καταθέτουμε θέσεις και απόψεις με νηφαλιότητα, να χρησιμοποιούμε επιχειρήματα και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Πώς καταφέραμε ακόμα και αυτό το τραγικό γεγονός, το λιντσάρισμα σε κοινή θέα ενός ανθρώπου, ο οποίος τελικά έχασε και τη ζωή του να το μετατρέψουμε σε πεδίο βολής, πόλωσης, κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης; Τι ακριβώς δεν αντιλαμβανόμαστε; Πώς τσουβαλιάζουμε τα πάντα επιχειρώντας να εξισώσουμε καταστάσεις; Πώς προσπερνάμε με ένα… «ναι αλλά…» τη ζωή που χάθηκε από ένα λιντσάρισμα στο κέντρο της Αθήνας για να καταπιαστούμε με το αν μπήκε να κλέψει, αν κρατούσε μαχαίρι, αν ήταν ναρκομανής, οροθετικός; Για να καταλήγουν ορισμένοι ακόμα και στο αν τελικά ήταν... απόδοση δικαιοσύνης αυτό που συνέβη; Είναι δυνατόν; Πώς καταντήσαμε έτσι; Τι ακριβώς περνάμε, ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, σε μια κοινωνία που δείχνει διχασμένη, πολωμένη, φοβισμένη, οργισμένη, με τα φασιστοειδή να... καραδοκούν για να εκμεταλλευτούν κάθε… ευκαιρία;
Ό,τι κι αν θέλει κάποιος να πει, όπως κι αν θέλει να χρησιμοποιήσει τα γεγονότα, ό,τι κι αν προτάσσουν ορισμένοι οι εικόνες είναι… αμείλικτες. Όσο και αν επιχειρούν κάποιοι επιτήδειοι, οι εικόνες δύο… δίποδων ανθρωποειδών -και αρκετών άλλων τριγύρω που παρακολουθούσαν… το θέαμα- να κλωτσάνε ανελέητα έναν πεσμένο, αιμόφυρτο και εμφανώς πλέον ανήμπορο άνθρωπο, δεν μπορεί να διαγραφεί…
