Ειδικά αν αφαιρέσουμε από την έννοια της Αριστεράς το κομματικό πρόσημο και της βάλουμε το χατζιδακικό «η Αριστερά οφείλει να περιέχει κάθε άνθρωπο με ανησυχίες. Κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται είναι αριστερός».

 

Εμπεριέχει επίσης μια προειδοποίηση ότι πρόκειται για μία χυδαία απόπειρα να επαναδιαπραγματευτούμε τα αυτονόητα και κεκτημένα. Και κυρίως μία προειδοποίηση ότι στις σκοτεινές μεθόδους εκβιασμού, στις απόπειρες χειραγώγησης δια της διαρκώς επικρεμάμενης απειλής εμφάνισης κατασκευασμάτων και «αποκαλύψεων» και στην εισαγωγή στο πολιτικό παιχνίδι ανήθικων όρων με πρόσχημα το υποκριτικό «ήθος» όσων ρέποντας στο φασισμό αυτοαποκαλούνται «νοικοκυραίοι», δεν αντιστέκεται καταρχάς το κόμμα, αλλά ο πολίτης. 

 

Η συνταύτιση του τύπου «είμαστε όλοι το τάδε…» δεν μου αρέσει. Δεν μου άρεσε εξαρχής από τότε που πρωτογράφτηκε στον ελληνικό Τύπο για να διαδηλώσει σύμπνοια με τους Αμερικανούς που είχαν πληγεί στην 11η Σεπτεμβρίου. Και δεν μου άρεσε γιατί οι απόψεις, οι ιδεολογικές αφετηρίες, οι ροπές, τα συμπεράσματα, οι θεωρίες  διαφέρουν και το δικαίωμα της διαφοράς είναι επίσης ένα αυτονόητο δημοκρατικό κεκτημένο. 

 

Κι όμως τώρα εμείς δηλώνουμε ότι είμαστε με τον Σακελλαρίδη αδιαπραγμάτευτα. Αφήνουμε λίγο στην άκρη την κομματική του ή την πολιτική του ιδιότητα. Μακάρι να την αφήσουν κι όλοι οι υπόλοιποι και να σκεφτούν ότι επιχειρήθηκε ένας νέος άνθρωπος να γίνει βορρά στη χυδαιότητα, να σπιλωθεί για πάντα, να καταρρακωθεί ψυχικά, να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Και επιπλέον μέσω αυτού του ανθρώπου να νομιμοποιηθεί στο όνομα ενός δήθεν δημοσιογραφικού καθήκοντος η άλωση της ιδιωτικότητας.

 

Αυτός που κίνησε την υπόθεση χρησιμοποιεί προσεκτικότερες και στρογγυλότερες εκφράσεις, δεν διαφέρει όμως από τον Ανθιμο που αντιμετωπίζει με προσευχές, νηστείες και αγρύπνιες το δικαίωμα στην ερωτική επιλογή, προσπαθώντας να οδηγήσει την κοινωνία στον Μεσαίωνα που οραματίζεται από άμβωνος.

Για μια τέτοια απόπειρα, ο Σακελλαρίδης ήταν μόνον η αφορμή. Αν δεν αντιδράσουμε όλοι μαζί τώρα απέναντι σ΄αυτό, συντασσόμενοι όχι με τον πολιτικό Σακελλαρίδη αλλά με τον πολίτη Γαβριήλ, θα ρθει η ώρα που θα βρούμε τον Ιεροεξεταστή στρογγυλοκαθισμένο στο δικό μας σπίτι, να χαμογελά σαρδόνια καθώς θα πατά το «ΟΝ» στην κάμερα και στη μονταζιέρα που θα έχει βάλει πάνω στο δικό μας κρεβάτι. Η αντίδραση είναι θέμα δημοκρατίας και πάνω απ' όλα προσωπικής αξιοπρέπειας. Κι αυτή η αξιοπρέπεια οφείλει να μην είναι ούτε «δεξιά», ούτε «κεντρώα». Αλλά χατζιδακικά «Αριστερή». Γι αυτό σ΄αυτή την ιστορία εμείς ψηφίζουμε Γαβριήλ.