Όχι James, όχι ξαναζεσταμένο φαγητό, όχι μπαγιάτικο μέταλ. 

Τους Kasabian, τέσσερις μέρες πριν σηκώσουν στον αέρα το Glastonbury: μάλλον τη μεγαλύτερη σύγχρονη μπάντα, για ροκ σταδίων, στον κόσμο. Τους Editors, τους εγκληματικά παραγνωρισμένους, που θα’πρεπε να έχουν γκρεμίσει εδώ και χρόνια από τη σκηνή τους ανυπόφορους Coldplay. Τους White Lies, που όλο παίζουν μες στο λιοπύρι όποτε έρχονται στην Αθήνα και όλο βρίσκουν τρόπο για να μας κερδίσουν με τον φρέσκο ήχο και με την καλή τους διάθεση. Τους Darkside, που εμένα δεν μου πολυαρέσουν αλλά δεν παύουν να είναι ευπρόσδεκτοι και δυναμικοί. 

 

Και οι Kasabian; Η κόλαση επί της γης. Δεν με ξετρέλαναν αυτή τη φορά, όσο το 2012, μου φάνηκε σαν να έβαζαν πότε πότε τον αυτόματο πιλότο για να κρατήσουν δυνάμεις εν όψει «Γκλάστο», αλλά τα βαριά κι ασήκωτα χαρτιά έπεφταν ένα ένα στα κεφάλια μας: Underdog, Shoot The Runner, Days Are Forgotten, Fire, Where Did All The Love Go, Vlad the Impaler, Re-Wired, LSF. Και πινελιές από το καινούριο άλμπουμ, που το ακούω όλη μέρα: Τreat, Stevie, Eez-eh αλλά όχι Explodes. Βλέπω επίσης ότι στο αρχικό setlist υπάρχουν το Take Aim και το Doberman που μου αρέσει πολύ. Αν τα έπαιξαν αυτά, μάλλον είχα ζαλιστεί από τις κατακεφαλιές και δεν το πήρα είδηση!

 

Θα έχουμε να το λέμε στο μέλλον, ότι είδαμε τους Kasabian δύο φορές σε μία τριετία, στις δόξες τους και όχι σαρανταπεντάρηδες, με εισιτήριο 29 ευρώ, αυτούς που κοντεύουν να καταπιούν τον πλανήτη: όπως λέμε σήμερα για τους Μuse. Στην Πλατεία Νερού μαζεύτηκε το ωραιότερο κοινό της Αθήνας. Κοσμοπλημμύρα, χωρίς να υπάρχει ο «only in Greece» κράχτης τύπου Τζέιμς. Τον dj που βγήκε στο τέλος εγώ θα τον πλήρωνα για να φύγει, αλλά τέλος πάντων, έπαιξε και αυτός το ρολάκι του. 

Και του χρόνου, λοιπόν. Ήταν το ιδανικό πάρτυ για τα δεκάχρονα του Ejekt. Αργεί πολύ το 11ο;