Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

 

Διδακτική σε ότι αφορά έννοιες και συμπεριφορές που συνδέονται με το ποδόσφαιρο αλλα δεν το αφορούν ευθέως. (ωχ! «ευθέως»...σαν Μπογδάνος ακούγεται...).

Πρώτα από όλα, είχα παρεξηγήσει τον χαρακτηρισμό «ήρωας». Δεν χρειάζεται να έχει σχέση με τον ηρωισμό. Είναι ένας τίτλος που στον απονέμουν τα media για να σερβίρουν υλικό που έχει χορηγούς. Εναν τυφλό που ψάχνει μία βιβλιοθήκη με βιβλία στην γλώσσα Braille, στην Ελλάδα, δεν τον λες ήρωα. Ποιός να του δώσει χορηγία για να διαφημιστεί μέσω αυτής; Οπως, επίσης, δεν λες ήρωα κάποιον που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο και πηγαίνει στο κτίριο του ΙΚΑ, στην οδό Πειραιώς, για να εξετασθεί από επιτροπή ΚΕΠΑ. Σιγά τον ηρωισμό, δηλαδή.

Παρεμπιπτόντως. Δεν διάβασα πουθενά οτι οι ποδοσφαιριστές της Κόστα Ρίκα, στην παράταση, αγωνίστηκαν σαν Ελληνες.

 

Κατόπιν, κατάλαβα ότι εθνική υπερηφάνεια, πρέπει να νιώθεις για δευτερεύοντα εως και ασήμαντα ζητήματα. Δεν γίνεται να νιώθεις εθνική υπερηφάνεια επειδή το κράτος που ζεις εξασφαλίζει ότι όλοι, εχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, την υγεία και την κοινωνική προστασία. Στο φινάλε, αν στα διασφαλίσει αυτά το κράτος, οι φιλάνθρωποι τι θα κάνουν; Αιώρες για χρυσόμυγες; 

Στην συνέχεια, έστω και με αρκετή χρονική καθυστέρηση λόγω περιορισμένης αντίληψης, κατάλαβα ότι δεν είμαστε ένας λαός χωρίς ιδιότητες. Εχουμε πολλές. Η υπερβολή, για παράδειγμα, είναι βασικό χαρακηριστικό μας ως λαού. Σε όλα. Και αυτή η υπερβολή, κατασκευάζει ένα η περισσότερα εντυπωσιακά οικοδόμηματα, που στην πραγματικότητα είναι αχυροκατασκευές. Ψέματα. Πλάνες. Προσωπικές και συλλογικές. Το ψέμα, το παραμύθιασμα, μας αρέσει. Γιατί μας απαλλάσσει από την κούραση της προσπάθειας. Και γιατί μας επιτρέπει να κοροϊδέψουμε τους άλλους. Η να νομίζουμε ότι το καταφέρνουμε.

 

Αυτή η δυσανεξία στην προσπάθεια είναι που μας οδηγεί στην καπηλεία των επιτυχιών, των άλλων. Ας πούμε «η επιτυχία της εθνικής ποδοσφαίρου είναι όλων των Ελλήνων και δείχνει τι μπορούμε οι Έλληνες». Ενας φίλος, αυτή την κοινοτοπία την χαρακτηρίζει «παπαριές, Μαρίτσα μου». Η επιτυχία είναι εκείνων που κουράστηκαν γι’ αυτό. Και δεν αρέσει σε όλους μας να κουραζόμαστε.

Σημείωση: Η Εθνική του 2004 στα αποδυτήρια του θριάμβου, ζητούσε από τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της ΕΠΟ, τότε, να ειναι γενναιόδωροι στο πριμ. Ετούτοι, οι συγκαιρινοί μας, ζήτησαν ένα προπονητικό κέντρο. Ακόμη και «επικοινωνιακός χειρισμός» αν είναι αυτή η κίνηση, δείχνει μία ωριμότητα που είναι αισιόδοξη.
 

Τέλος, πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν ήθελα να προχωρήσει η Εθνική. Αν καθυστερούσε λίγο ακόμη να γυρίσει, με τον ρυθμό που η κυβέρνηση ψηφίζει νομοσχέδια που εκποιούν την χώρα, θα γίνονταν σαν την ουγγρική Χόνβεντ το 1956. Μία ομάδα «περιπλανώμενος Ιουδαίος». Η πατρίδα τους ήταν υπό σοβιετική κατοχή. Που να γυρίσουν;
 

Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος είναι δημοσιογράφος της Sport Day και του NovaΣπορ 94.6 
Η φωτογραφία προέρχεται από το Sport24