Εμφανίστηκαν στο Ηρώδειο προχθές. «Κολλημένα στα μάρμαρα;» με ρώτησε με φρίκη μία φίλη. Όχι βέβαια αφού προφανώς ήταν έργο ανθρώπων σχετικών με τον χώρο του πολιτισμού, συνεπώς εξοπλισμένων με την απαραίτητη ευαισθησία για το μνημείο. ‘Ηταν απλώς κολλημένα σε έξυπνα επιλεγμένα σημεία (αφίσες, κάδους σκουπιδιών κλπ.) όπου αποκλείεται να μην γίνονταν αντιληπτά. 

 

Τι σημαίνει αυτό;  Ας πούμε καταρχάς μία γενικότητα. Ότι παρότι ως λαός έχουμε ροπή στον ίαμβο και την πολυλογία και μάλλον δεν φημιζόμαστε για το χιούμορ μας, οι συνθήκες ίσως ώθησαν μία γενιά να ανατρέψει αυτό το στερεότυπο. Επίσης όξυνε την επινοητικότητά της, άλλοτε με κάπως καλλιτεχνικούς όρους (τέτοια περίπτωση ήταν π.χ.η «performance» στο Μέγαρο Μουσικής ) και σχεδόν πάντα με την καινούρια «γλώσσα» του διαδικτύου (που επιτρέπει την ανωνυμία, που επιβάλλει το ευσύνοπτο νόημα και που επιβραβεύει την έξυπνη ή ανατρεπτική ή φαρμακερή ατάκα).  

 

Την ίδια στιγμή εκπρόσωποι της ίδιας γενιάς ή και μεγαλύτερων προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ό,τι  συμβαίνει στην χώρα με πιο «πατροπαράδοτους» πολιτικούς όρους: ψηφίσματα, καλέσματα, πορείες, διαμαρτυρίες, καταγγελίες, αρθρογραφία. Είναι αξιοθαύμαστη και αξιοζήλευτη η ενεργητικότητά τους αλλά προσκρούει  συχνά στο άλλο περίφημο ελληνικό χαρακτηριστικό που λέγεται «ωχαδελφισμός»  και όλο και συχνότερα στην ψυχική κόπωση και την κατάθλιψη ενός μεγάλου μέρους του κόσμου.  Πάντως όλοι αυτοί εύκολα καταγγέλονται από τους πολεμίους τους ως «πάσχοντες από αριστεροσύνη», ως «λαϊκιστές», ως «ενεργούμενα» δόλιων... δυνάμεων, ως «ακραίοι που ωθούν τη χώρα στην καταστροφή» κλπ. κλπ.

 

Οι άλλοι πάλι δεν καταγγέλονται γιατί δεν κατατάσσονται. Ποιοι είναι; Πού δουλεύουν; Από πού έρχονται;  Πώς ονομάζονται; Κενό. Είναι μία ομάδα άγνωστων ανθρώπων που σε μερικές περιπτώσεις (όπως π.χ. στην ιστορία με τον Καβάφη) δρουν αντανακλαστικά και όχι κατόπιν οργάνωσης.  Ακόμα κι αν δεν συμφωνείς απολύτως με ό,τι κάθε φορά πρεσβεύουν. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι η ανώνυμη ατάκα δεν είναι μια  μέθοδος που την πατέντα της διαθέτουν μόνον έξυπνοι νέοι άνθρωποι και γι αυτό μπορεί να αποδειχτεί και πολύ επικίνδυνο όπλο. Ακόμα κι αν σκέφτεσαι ότι αυτό εμπεριέχει εν τίνι μέτρω την έννοια της αυτοδικίας. Ακόμα και τότε χαμογελάς που κάποιοι βρίσκουν κάθε φορά ένα καινούριο τρόπο να πουν δημοσίως και μερικές αλήθειες απ΄αυτές τις οποίες το μιντιακό σύστημα δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση ή δεν θα τόλμαγε να ξεφουρνίσει. Ετσι σε μία εποχή που αισθάνεσαι πώς το μάτι του «Μεγάλου Αδελφού» σε παρακολουθεί ασφυκτικά στενά, πώς η αδικία είναι μία καθημερινή πρακτική και πώς η απόδοση δικαιοσύνης μια φρούδα για την ώρα ελπίδα και ακόμα πώς τίποτε και κανείς δεν μπορεί να σε προστατεύσει από μία ανεξέλεγκτη και διαρκή αντιδημοκρατική αυθαιρεσία όπου οι έχοντες και οι κατέχοντες την εξουσία είναι πιο ήσυχοι και βολεμένοι από ποτέ, κάποιος άλλος σου κλείνει το μάτι πονηρά σαν να σου λέει «εδώ είμαστε και παίζουμε με πολύ καινούριους κανόνες ένα πολύ παλιό παιχνίδι: κλεφτοπόλεμο». 
 

Φωτογραφία: Γιάννης Δρακουλίδης, από το Popaganda