Την ιδιορρυθμία ή και ιδιοτροπία (ως αποτέλεσμα όμως αφοσίωσης και γνώσης και όχι μόνον ροπής ). Τις σαφείς επιλογές όχι μόνο στον επαγγελματικό χώρο αλλά  στη ζωή τους. Και την «ανάγλυφη» άποψη που παραμένει  τέτοια ακόμα και στα πιο «επίπεδα» ρεπορτάζ της διεκπεραίωσης, ώστε ως αναγνώστης να μπορείς να συμφωνήσεις ή και να εκνευριστείς, να ταυτιστείς ή να σαρκάσεις, πάντως όχι  να μείνεις αδιάφορος.  Εννοώ περιπτώσεις όπως η Σούλα Αλεξανδροπούλου ή ο Πάνος Γεραμάνης (για να αντλήσω δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αλλά πάντως απολύτως αντιπροσωπευτικά παραδείγματα από την «πινακοθήκη» του πολιτιστικού ρεπορτάζ) όπου το όνομα ήταν περσόνα και η περσόνα όνομα. 
 

«Εγώ είμαι ένας άλλος» τιτλοφορεί ο Δημήτρης Μανιάτης το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή 15 διηγημάτων που κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες από το «Μετρονόμο». Η αλήθεια είναι πώς ο συγγραφέας του βιβλίου δεν είναι άλλος από τον Μανιάτη, ρεπόρτερ του πολιτιστικού των «Νέων» και μία περσόνα της δημοσιογραφικής γενιάς των 30 και κάτι.
 

Ναι στις σελίδες είναι ο Δημήτρης που αγαπά εμμονικά (και γνωρίζει σε βάθος) το λαϊκό τραγούδι, που κουβαλά νησιώτικο DNA και «παραδοσιακές» αναφορές αλλά ξέρει αυτή την πόλη, τους ήχους της, τις φάτσες και τις γωνιές της καλύτερα κι από τα μυκονιάτικα πλακόστρωτα όπου μεγάλωσε. Που γοητεύεται από το περιθώριο, το λούμπεν κι από τα σκοτεινά πάθη που κρύβουν οι ανθρώπινες ματιές (αλλιώς πώς θα αγαπούσε και το λαϊκό τραγούδι).  Που διαθέτει ένα ιερόσυλο ανατρεπτικό χιούμορ κι ένα αμφίσημο μειδίαμα στην επικοινωνία. Που είναι διαρκώς ένας ρόλος γιατί είναι μονίμως ο εαυτός του. Που αν εξαιρέσεις το «απαραβίαστο» στο λαϊκό τραγούδι και στους «κόμβους» του έντεχνου μέχρι και τον Κραουνάκη, δεν διατηρεί μουσικές προκαταλήψεις (και Πάολα και Tuxedomoon και disco με όλα της τα παραφερνάλια και Βιτάλη και Μπαχ). Και που κυρίως μοιάζει να ζει υπερβαίνοντας διαρκώς  τα όρια: Τα αστικά όρια αυτής της πόλης (μια που ξέρει καλά και τα άκρα και τις γωνιές και τα υπόγειά της). Τα χρονικά όρια αυτής της εποχής (μοιάζει γνωρίζοντας και «παίζοντας» μπάλα με το σύγχρονο να ζει ταυτόχρονα στις δεκαετίες του ΄60, του ΄70 και ενίοτε του ΄80). Τα όρια κάθε καθωσπρεπίστικου κώδικα (σαν να προβοκάρει διαρκώς τους άλλους και περισσότερο τον εαυτό του). Και  που διακρίνεται από την κατ΄ επιλογήν λαϊκότητα ενός ανθρώπου που πρώτα διαμορφώθηκε στα βιβλία, στις Τέχνες, στο πανεπιστήμιο και βέβαια στο δρόμο. 
 

Όλα αυτά εμπεριέχουν και τα διηγήματά του που «αλητεύουν» πίνοντας πολύ και ξενυχτώντας άγρια σε καφενεία, πανηγύρια και…off Broadway στέκια για μυημένους (όπως ο Batman κι ο Σκαραβαίος), διονυσιάζονται με το κλαρίνο του Βασιλόπουλου και το σινεμά του Κασαβέτη, υποκλίνονται σε αρχετυπικά λαϊκά σύμβολα, συναντούν κάπως παρηκμασμένες διασημότητες, πολλούς παράξενους τύπους και περισσότερα alter-ego, αφηγούνται μία χοϊκή στρωτή αλήθεια ή φυσούν τους λατινοαμερικανικούς αγέρηδες ενός ελληνοποιημένου Φελισμπέρτο Ερνάντες. Δεκαπέντε μικρά σόλο που εκπνέουν όλα κάποια μουσική, είναι τελικά η αυτοσχέδια track list που παίζει όλο το βράδυ μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες ενός ιδιόρρυθμου και ταλαντούχου γραφιά. Καλή ακρόαση!