Και απορώ ακόμα κι αν ξέρω πόσο αδηφάγα είναι τα social media, πόσο άσχετα σε πολλές περιπτώσεις, πόσο άδικα και καταστροφικά. Ειδικά όταν στο συγκεκριμένο Μουντιάλ παρουσιάστηκε ένα φαινόμενο, όχι πρωτόγνωρο αλλά ποτέ άλλοτε σε τέτοιο βαθμό: κάποιοι παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Και από τις δύο πλευρές. Εξ ου και τα πυρά που συγκέντρωσε ο Αλέξης Σπυρόπουλος στις δύο συγκεκριμένες μεταδόσεις. Για τον τρόπο που έλεγε τα ονόματα των ποδοσφαιριστών (με την πραγματική τους προφορά) έως και το χρωματισμό της φωνής του σε διάφορες φάσεις και ευκαιρίες του αγώνα. Μέχρι και για φιλογερμανικά αισθήματα τον κατηγόρησαν, φιλομνημονιακό δεν ξέρω αν τον είπαν.... Αλλού είναι οι γερμανοτσολιάδες, μην τους ψάχνετε ανάμεσα στους σπορτκάστερς.

 

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος είναι επαγγελματίας από τους λίγους. Είναι δε, κατά τη γνώμη μου, ο Νο 1 σπορτκάστερ που έχουμε στην Ελλάδα. Με ευρεία γνώση του ποδοσφαίρου, με ευρεία γνώση γενικότερα, προσεκτικός στη δουλειά του, πηγαίος και ελκυστικός στις περιγραφές του. Αυτός στο ποδόσφαιρο και ο Νίκος Παπαδογιάννης (ο δικός μας, του e-tetRadio) στο μπάσκετ, οι δύο κορυφαίοι. «Όταν φτάνω στο γήπεδο ρωτάω τους άλλους δημοσιογράφους, από τη χώρα προέλευσης της εκάστοτε ομάδας, να μου πουν πως προφέρονται ακριβώς ώστε να μην τους κάνω λάθος» είχε αναφέρει σε μία συζήτηση, τότε, στην Ελευθεροτυπία.  

 

Είναι τραγικό να στεκόμαστε με πολιτικό μένος απέναντι στους αθλητικογράφους. Θα τρελαθούμε εντελώς; Διότι, πέραν του φαιδρού (αλλά κι επικίνδυνου) της υποθέσεως, χάνουμε και το όποιο δίκιο μας. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, θα το βρούμε μπροστά μας και δεν θα μαζεύεται μετά η κατάσταση. Δεν είναι όλα εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα. Ειδικά με επαγγελματίες. Κάτω τα χέρια λοιπόν από τoν Αλέξη Σπυρόπουλο.