Τα Σκαθάρια –ακόμα και στη… συμφωνική τους διάσταση- απέδειξαν πως κρατούν τα σκήπτρα της διαχρονικής και πανανθρώπινης επιρροής μέχρι σήμερα. Όπως πολύ ορθά είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή του στο e-tetRadio ο Διευθυντής Ορχήστρας κύριος Μίλτος Λογιάδης: «Όλοι αγαπούν τους Beatles!», γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τη μάλλον απρόσμενη κοσμοσυρροή. 

 

Ένα ακροατήριο διαφορετικών ηλικιών αλλά και εθνικοτήτων έδωσε δυναμικό παρόν και απόλαυσε ένα χορταστικό set list, που όχι μόνο περιλάμβανε τις πιο αγαπημένες επιτυχίες των Fab Four, αλλά ξεχώριζε για την συναρπαστική του ενορχήστρωση. Η τελευταία φέρει την υπογραφή του Νίκου Πλατύρραχου, ενώ το όλο concept βασίστηκε σε μια ιδέα του Δημήτρη Μαραγκόπουλου. Η συγκεκριμένη παράσταση έχει ανέβει και στο παρελθόν- ωστόσο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι δούλεψαν για την νέα της εκδοχή, δεδομένων των δύσκολων χρόνων που περνά τόσο η Καμεράτα (που κυριολεκτικά αναστήθηκε εκ νεκρών για αυτήν τη συναυλία) όσο και όλες οι συμφωνικές ορχήστρες της χώρας. 

 

Λίγο μετά τις εννιά η ορχήστρα παίρνει τη θέση της στη σκηνή και ακούγονται οι πρώτες νότες από το «Something» που κατά τον Frank Sinatra δεν είναι παρά «το πιο υπέροχο ερωτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ». Την Καμεράτα συνόδευσαν με τις φωνές τους οι Κώστας Βασιλιάγκος, Δώρος Δημοσθένους, Βασίλης Γισδάκης και Στηβ Κόκκας. Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Η σκηνική τους παρουσία έσφυζε από θεατρικότητα και μια παιχνιδιάρικη διάθεση που ταίριαζε γάντι σε μια βραδιά-αφιέρωμα στο θρυλικό συγκρότημα απ’ το Liverpool. 

 

Κι ύστερα ήρθαν οι ΜΕΛΙSSES…

 

Μετά τα “Penny Lane”, “Ob-la di, Ob-la da”, “The Long and Winding Road”, “Girl” και “Across the Universe” μεταξύ άλλων,  και ενώ το πρώτο μέρος της βραδιάς φαινόταν να πλησιάζει στο τέλος του, έκαναν την εμφάνισή τους οι ΜΕΛΙSSES. Μας καλησπέρισαν με τα εξής: «1963, οι Beatles συναντούν τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Νίκο Γκάτσο…» για να ακολουθήσει το “Honeymoon Song”, το γνωστό σε εμάς “Αν Θυμηθείς το Όνειρό μου”, που οι Beatles διασκεύασαν στα πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Αν και η επιλογή του τραγουδιού είναι μάλλον δικαιολογημένη, η ερμηνεία του από τις ΜΕΛΙSSES ήταν κατώτερη των προσδοκιών. Το “And I Love Her” που ακολούθησε έκανε τα πράγματα λίγο χειρότερα, προδίδοντας την αδυναμία συνύπαρξης της μπάντας με την υπόλοιπη ορχήστρα. Αυτό που εύκολα καταλάβαινε κανείς ήταν ένα προφανές και επικίνδυνο χάσμα ανάμεσα στις ΜΕΛΙSSES και «τους άλλους». Ένα χάσμα που όχι μόνο δεν γεφυρώθηκε αλλά μάλλον «κατάπιε» το special guest συγκρότημα, ειδικά στην (κατά κυριολεξία) εκτέλεση του δημοφιλέστατου “Yesterday”.  Από ότι φαίνεται σκαθάρια και μέλισσες δεν είναι ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός- τουλάχιστον όχι μουσικά, όπως αποδείχθηκε.

 

 Παρ’ όλα αυτά, μετά το διάλειμμα, το δεύτερο μέρος της συναυλίας επεφύλασσε (και καλές) εκπλήξεις: Τα αγαπημένα τραγούδια του «ήσυχου» Beatle, George Harrison, “Here Comes the Sun” και “While My Guitar Gently Weeps”, το “Let it be”, που έφερε τους πρώτους ψιθύρους στις κερκίδες των ακροατών, το κορυφαίο από άποψη διασκευής και ερμηνείας “The Fool on the Hill”, το απρόσμενο “Lady Madonna” και το ρυθμικό “Get Back” ζέσταναν για τα καλά την ατμόσφαιρα- ώσπου στο “Hey Jude” κοιτώντας γύρω συνειδητοποιούσες ότι ποτέ άλλοτε δεν είχες δει τόσους φακούς από κινητά αναμμένους στο Ηρώδειο. Ο κόσμος το διασκέδαζε και έκανε ότι μπορούσε για να το δείξει. Έτσι, μετά από ένα γεμάτο δίωρο set, η ορχήστρα επέστρεψε ακόμη δύο φορές για να ευχαριστήσει το κοινό που δεν έλεγε να σηκωθεί από τις θέσεις του. 

 

Η βραδιά έκλεισε με το “Yellow Submarine” και κατά γενική ομολογία ήταν επιτυχημένη. Θα ήταν ίσως ακόμη καλύτερη χωρίς την παραφωνία και το βουητό που έφεραν μαζί τους οι ΜΕΛΙSSES. Πάντως, η συμμετοχή τους ήταν μικρή σε διάρκεια και συνεπώς δεν έκανε μεγάλη «ζημιά». Η Καμεράτα κέρδισε το στοίχημα, φέρνοντας πολύ κόσμο στο Ηρώδειο και χαρίζοντάς του μια αξέχαστη βραδιά. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια της και να πάρει ξανά τη θέση που της αξίζει στο πολιτιστικό στερέωμα.