Ήταν και η πρώτη της συναυλία σε εκείνη την περιοδεία. Η οποία περιοδεία, φυσικά, δεν τελείωσε ποτέ. Χειμώνας. Έκανε πέντε έξι live και νομίζω κάπου στο Παρίσι εγκατέλειψε. Δευτέρα πρωί στο Βερολίνο, εμείς ήμασταν από το Σάββατο, με τον Γιάννη Πετρίδη παρέα ταξιδέψαμε. Δευτέρα πρωί λοιπόν και μιλάμε στο τηλέφωνο με την Universal Music Γερμανίας. «Είναι εδώ η Amy» μας λένε, «έχει έρθει από χθες το βράδυ». Σούπερ. Ηρεμήσαμε, θα τη βλέπαμε επιτέλους live. Το ξέραμε από τότε, το ψάχναμε το ταξίδι καιρό πριν, ήμασταν σίγουροι πως το κορίτσι αυτό δεν θα ζήσει πολύ. 

 

Με μία ώρα καθυστέρηση βγήκε on stage. Οι Γερμανοί δεν έδειξαν τρόπους στη φάση εκείνη και άρχισαν τα γιουχαΐσματα. Εκεί οι συναυλίες ξεκινούν στην ώρα τους. Ανέβηκε η Amy στη σκηνή σε τραγική κατάσταση. Δυστυχώς. Ήταν θλιβερή η εμφάνισή της. Δεν μπορούσε καλά-καλά να τραγουδήσει, όχι πως ήταν εντελώς χάλια, αλλά δεν ήταν και σε υποφερτή κατάσταση. Ήμουν πολύ μπροστά, στην πρώτη σειρά σχεδόν, κολλημένος στη μπάρα, ήθελα να δω από κοντά την τραγουδίστρια εκείνη που έβγαλε το καλύτερο άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, το «Back To Black». Να δω πόσο μετράει, τι είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή, τα live ως γνωστόν παρουσιάζουν όλη την αλήθεια, είναι ο καθρέφτης της αξίας ενός καλλιτέχνη.

 

Μετά το τέλος πήγα και συνάντησα τον Γιάννη στην κερκίδα. Για να φύγουμε. «Είχε δει και την Janis Joplin να τραγουδάει μεθυσμένη, καμία σχέση όμως, εκείνη ήταν τρεις κλάσεις ανώτερη από την Winehouse» μου είπε...