Εδώ στο e-tetRadio επιλέγουμε τα αποσπάσματα που μιλάει για τους γονείς της και όλα όσα πέρασαν τότε. Παρατηρώντας τα από τη μεριά ενός παιδιού και πως το ίδιο τα βίωσε, παρουσιάζουν όντως μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν ξέρουμε ποια είναι η γνώμη σας βέβαια... 

 

«Σκοτεινά χρόνια. Εκτός απ’ τα γεγονότα που γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την πολιτική, υπήρξαν και οι συνέπειες. Πώς το αντιμετώπισε η μητέρα μου, ο πατέρας μου, μεταξύ τους, με εμάς τα παιδιά. Η φοβία που είχα με τον κόσμο υπήρχε, όμως τότε εκτροχιάστηκε το πρόβλημά μου. Είχα απομονωθεί και, όταν έβγαινα, μου ήταν δύσκολο».  

 

«Εκείνο που με τάραξε ήταν τα δικαστήρια της μητέρας μου. Ο κόσμος έχει τη δική του γνώμη, εγώ τη δική μου. Αλλά πώς να πεις “είμαι αθώος”. Εκείνη δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, αλλά είχε κάνει τα συμβόλαια του Βατοπεδίου. Αισθάνθηκα κοντά και με τους δύο. Όμως εκεί που είχα συνηθίσει τους γονείς μου να είναι άτρωτοι και δυναμικοί, τους έβλεπα να καταρρέουν. Έπρεπε ως μεγαλύτερο παιδί να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου».

---

Ήταν η εποχή, σημειώνει η Γιώτα Συκκά, που η αυθάδεια της δήλωσης «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» ξεσήκωσε πολλούς. Αισθάνθηκε ποτέ να δικαιώνεται η πολύ παλαιότερη ρήση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»;

---

«Δεν τόλμησα, ούτε είχα την πολυτέλεια. Τα πράγματα ήταν τόσο εκτός ορίων εκείνη την περίοδο. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες... Ηξερα, όμως, ότι, μόλις σταθούν στα πόδια τους, θα στενοχωρηθούν και οι ίδιοι για πράγματα που μπορεί να είχαν κάνει σ’ αυτό το διάστημα. Στην εξουσία και την αδυναμία φαίνεται ο πραγματικός εαυτός».

«Τώρα είναι καλύτερα, γιατί οι ίδιοι επαναπροσδιόρισαν τις προτεραιότητές τους. Παλιά, το σπίτι ήταν ένα πένθος. Τα φώτα ήταν πάντα σβηστά. Η μόνη μου διέξοδος ήταν η ψυχίατρός μου. Πέντε χρόνια έπαιρνα αντικαταθλιπτικά. Δεν μπορώ να πω ότι μάθαινα κάτι, ήμουν σαν ρομπότ».