Ο αναγνώστης μας Νίκος Κοκούλας καταθέτει τη δική του άποψη, απαντώντας τρόπον τινά στο άρθρο μας με τίτλο «Ελάχιστοι με εφημερίδες στις παραλίες» για τη μεγάλη πτώση στις κυκλοφορίες των εφημερίδων. Ιδού: 

---

Όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Η σχέση δημοσιογράφων – αναγνωστών είναι, νομίζω, σχέση διαδραστική.
Οι δημοσιογράφοι, με τις παραλείψεις τους και τις εκτροπές τους, με την παράλληλη, πολύ συχνά, ενασχόλησή τους με την τηλεόραση, «καλλιεργούν» ή, τουλάχιστον, «λιπαίνουν» τη ροπή του αναγνωστικού κοινού προς την, άκοπη γι΄ αυτούς (τους αναγνώστες· δεν κουράζει ούτε το μυαλό ούτε τα μάτια …) τηλεοπτική πληροφόρηση.

Από την άλλη, οι εφημερίδες (όχι μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά και κυρίως και οι εκδότες) περιορίζονται, σε μεγάλο βαθμό, σε επιφανειακή ειδησεογραφική πληροφόρηση.
Λείπουν άρθρα με συνολική παρουσίαση ενός θέματος της επικαιρότητας. Για να το διευκρινίσω θα αναφέρω ένα αντιπαράδειγμα: Ο «Ιός» της Εφημερίδας των Συντακτών, τώρα, και της Ελευθεροτυπίας παλιότερα. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, δείγμα του ελληνικού πληθυσμού, δεν έχει, ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ, αλλά και των ταγών του και των ποδηγετών του (δημοσιογράφων, δασκάλων κ.τ.λ.), αποκτήσει την ιδιότητα-συνήθεια να επιδιώκει να μάθει την αλήθεια γύρω από οποιοδήποτε θέμα. Αρκείται στην πρόχειρη, βιαστική, επιπόλαιη παρουσίαση, που θα φτάσει πρώτη στην αντίληψή του και, πιστεύοντας ότι είναι αρκετά έξυπνο(!), διαμορφώνει άποψη και πάει και τελείωσε.

 

Κοντολογίς:
Νομίζω πως οι εφημερίδες μπορεί να αποκτήσουν ευάριθμο αρχικά, αλλά σταδιακά αυξανόμενο κοινό («πελατεία»), αν στραφούν κυρίως στο να παρουσιάζουν, εκτός από μια πρώτη αναφορά στα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας, ολοκληρωμένα τα θέματα, μόλις αναφανούν οι σημαντικές για το θέμα πληροφορίες. Έτσι ο αναγνώστης θα ενημερώνεται υπεύθυνα από επαγγελματίες και δεν θα περιορίζεται στη δική του πρόχειρη και βιαστική εντύπωση.
Είναι (πολύ) ουτοπικό;