Της Νεφέλης Συρίγου (αναγνώστριας, του e-tetRadio)

 

Στο ραντεβού της 27ης Αυγούστου ήταν όλοι οι ήρωες των τραγουδιών του, παρόντες. Έτοιμοι να ακούσουν –εν είδει εξομολόγησης- τη δική τους προσωπική ιστορία, μα το ίδιο έτοιμοι να τείνουν τα ευήκοα ώτα τους στο τραγούδι-εξομολόγηση του «συνταξιδιώτη θεατή». Οι παρέες σχηματίζονταν, η νύχτα προχωρούσε και παραφράζοντας τον στίχο του Παύλου, συλλογίστηκα: «Η αναμονή πάντα μικρή / Η απόλαυση πάντα μεγάλη».
 

Λίγο μετά τις 9:30, Ο Παύλος μας καλωσόρισε φανερά ευδιάθετος και, ομολογουμένως, με τις αποσκευές του γεμάτες εμπειρίες από την φετινή θερινή περιοδεία ανά την Ελλάδα. Εναρκτήριο τραγούδι, εκείνο που για όλους εμάς, τους φανατικούς θεατές στις συναυλίες του, σηματοδοτούσε ως τώρα το φινάλε. Το «Περιμένω», άνοιξε αιφνιδιαστικά την αυλαία. Ο Παύλος Παυλίδης πλαισιωμένος από τους μουσικούς  Τόλη Δεληγιάννη (μπάσο), Αλέκο Σπανίδη (τύμπανα), Ορέστη Μπενέκα (πλήκτρα) και  Θανάση Τζίνγκοβιτς (κιθάρα) κατόρθωσε να ισορροπήσει ιδανικά, ανάμεσα στα μελαγχολικά στιχάκια, τις σπαραξικάρδιες μελωδίες και τους δυναμικούς ροκ ήχους. Ομοθυμαδόν το κοινό συμμετείχε τόσο στην διαδικασία «ήπιας ενδοσκόπησης» όσο και στο ξέφρενο ροκ πάρτι. Τα σώματα στον ρυθμό του ήχου παραδομένα, άλλοτε σφιχταγκαλιάζονταν σιγοτραγουδώντας τη «Λευκή Καταιγίδα» κι άλλοτε απομάκρυναν το ένα το άλλο με λανθάνουσα βία, όμως τραγουδώντας πάλι για ένα «εσύ»: «πάρε με μαζί σου»...

 

Οι στίχοι του Παύλου, που συνηθίζουν με περίτεχνη απλότητα να περικλείουν αλήθειες μεγάλες, οι οποίες δύσκολα γίνονται λέξεις, περνούσαν από στόμα σε στόμα και από ψυχή σε ψυχή, έτσι που τελικά όλοι μετείχαμε στη μέθεξη. Το πρόγραμμα περιείχε τα τραγούδια του τελευταίου του δίσκου («Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί», 2013), πολλά εκ των οποίων σε «πειραγμένες» ενορχηστρώσεις, επιλεγμένα κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφική πορεία, καθώς και τα τραγούδια –σταθμούς της εποχής με τα Ξύλινα Σπαθιά. Ωστόσο, είχαμε παράλληλα την χαρά και τιμή να ακούσουμε και τα νέα έξι τραγούδια του (Αεροδρόμιο, Σκουπίδια, Το Πιο Τρελό Σενάριο κτλ.)...

 

Η ώρα κυλούσε με ένα νέο ρυθμό, ζωντανότερο, εντούτοις δεν έπαυε να κυλά. Αν και πολύ θα θέλαμε ορισμένοι εκ των παρισταμένων σε μια στιγμή «έρωτα και ζάλης» να αιχμαλωτίσουμε τον χρόνο!  Έτσι, λίγο μετά τις 12, ο Παύλος, μας καληνύχτισε με ένα ποίημα του:  «Ο Δειλιέν είναι δειλόθ» ο τίτλος του, εμπνευσμένος από μια φράση στο βιβλίο του Σταντάλ που όπως μας δήλωσε, δεν ξέρει, εν τέλει, αν τη διάβασε ή την σκέφτηκε! Στις δυνατές, τέλος, στιγμές της βραδιάς, αξίζει να τοποθετήσουμε εκείνη που ο Παύλος αφιέρωσε ένα κομμάτι στη δίχρονη κόρη του, η οποία για πρώτη φορά παρίστατο σε συναυλία του. Επίσης κι εκείνη την μαγική στιγμή, την ξεχωριστή για τον καθένα μα πιθανόν κοινή μέσα στην συλλογική μνήμη των θεατών, κατά την οποία οι λέξεις ενός άλλου ποιητή, του Π. Νερούδα γίνονται κατάλληλες να περιγράψουν εν είδει ευχής τα συναισθήματα, απότοκους της μεταρσίωσης: «κι επειδή έζησα τόσο, Θέλω να ζήσω άλλο τόσο».

 

Χορτασμένοι, λοιπόν, εικόνες και ήχους χωριστήκαμε –τη στιγμή που το παρόν και η ανάμνηση καθόλου δεν διαφέρουν- και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το επόμενο ταξίδι, για την επόμενη φορά που ο Παύλος Παυλίδης και οι στιχομυθίες του θα μας μεταφέρουν νοητά σε άλλους κόσμους, άλλες ζωές, άγνωστες, μα αφοπλιστικά οικείες με τις δικές μας. Κι εμείς, σαν τον «Λαθρεπιβάτη» του, με βαθιά ανάσα θα βουτάμε σε αυτές αποζητώντας μια λύτρωση πρωτόγνωρη και παντοδύναμη συνάμα.