Δεν θα σας πω πως πέρασα χθες το βράδυ στο θέατρο Βράχων στον Βύρωνα. Καταλαβαίνετε και από μόνοι σας. Όταν βρίσκεται ο Γιάννης Αγγελάκας στη σκηνή όλα περιττεύουν. Οι στιγμές είναι διονυσιακές, σχεδόν ξεχνιέσαι, ταξιδεύεις αλλού κτλ κτλ. Οι συναυλίες του Αγγελάκα είναι μία γιορτή και, εννοείται, «δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας». Ειδικά όταν είσαι... κάπως. Και ως γνωστόν η διάρκεια του live είναι τρίωρη, «πήγε 12 και μας λένε να σταματήσουμε αναγκαστικά» είπε ο ίδιος ο Γιάννης πριν το τελευταίο τραγούδι. Αλλιώς θα έπαιζε ένα μισάωρο ακόμα. Και, όπως πάντα, ήταν κατάμεστο το θέατρο Βράχων. 

 

Εκεί στο τέλος το πέταξε ο Αγγελάκας. «Τέλος, ήταν η τελευταία μας συναυλία με αυτό το σχήμα και στυλ» είπε, κλείνοντας έτσι έναν επιτυχημένο κύκλο. Σωστά. Και άργησε. Το καταλαβαίνεις όταν παίζει τραγούδια όπως το «Τρένο» και (σου) λείπουν οι κιθάρες, ο ηλεκτρισμός. Η ένταση. Πόσο να αντέξει ένας κανονικός ροκ οργανισμός τόσο μπαγλαμαδάκι; Έστω κι αν αυτό είναι αναμιγμένο με λούπες και ηλεκτρονικά. 

 

Του έχουμε εμπιστοσύνη του Αγγελάκα. Και υπάρχει και περιέργεια να δούμε προς τα που θα το πάει. Μεγαλώνει κιόλας, μην το ξεχνάμε. Βέβαια δείχνει και νιώθει πιο νέος από πολύ κόσμο, από καλλιτέχνες που μπορεί να έχουν τα μισά του χρόνια. Δεν είναι θέμα ηλικίας το ροκ ειδικά...