Αλλάζουν οι εποχές και αλλάζουν ραγδαία. Πήγα σε δύο-τρεις παρουσιάσεις δίσκων το τελευταίο διάστημα και μελαγχόλησα. Αναπόλησα τις καλές παλιές εποχές της δισκογραφίας, πλέον όλα αυτά, ζωντανές παρουσιάσεις με live και συνέντευξη, είναι όλο και πιο σπάνια. 

 

Και είναι η πρώτη χρονιά που ψάχνω για δίσκους καλούς, πολύ καλούς που να τα «σπάνε» και δεν βρίσκω. Ολόκληρο 2014 και δέκα πολύ καλά άλμπουμ δεν έχει να μας παρουσιάσει. Ξεφύλλιζα χθες το βράδυ το Uncut και το NME, μία φτώχεια, ένα τίποτε. Ελάχιστα πράγματα. Το άλμπουμ πεθαίνει, δεν ξέρω αν θα επανέλθει κάποια στιγμή, το σίγουρο τώρα είναι πως πεθαίνει. Παίζει ρόλο και το Spotify, όπως και το Music Key, η νέα ανάλογη υπηρεσία του YouTube (με 10 δολάρια το μήνα!) που ξεκινάει πιλοτικά αυτές τις μέρες.  Τι νόημα έχει το ολοκληρωμένο άλμπουμ στο inernet, στα live streaming; Τι νόημα έχει το εξώφυλλο ή αν θα περιέχει 5, 7, 9 ή 14 τραγούδια. Καμία, δυστυχώς.