Του Νίκου Παπαδογιάννη
 

Η Cat Power ζει τη ζωή με τους δικούς της όρους και δίνει συναυλίες με τους δικούς της όρους. Με τους όρους που υπαγορεύει η βασανισμένη της ψυχή και το ταραγμένο της μυαλό.
Τώρα είναι και έγκυος, πέντε μηνών. Καμμένα κύτταρα από το αλκοόλ και τις ψυχιατρικές κλινικές και ποταμός από ορμόνες, στον ίδιο οργανισμό. Και ταλέντο που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του δέρματος.
Κάποτε ήταν μία από τις ομορφότερες γυναίκες του πλανήτη. Όχι πια. Η αυτοκαταστροφική της φύση κάνει τα 42 της χρόνια να μετράνε διπλά. Αλλά η φωνή παραμένει καμπάνα, οι μελωδίες ατόφιες, ο μαγνητισμός αδιαπραγμάτευτος.
Η κυρία Chan Marshall πέτυχε χθες το ακατόρθωτο. Σαγήνευσε επί 2 ώρες και 45 λεπτά, μόνη με μία κιθάρα κι ένα πιάνο, ένα κοινό που υπό άλλες συνθήκες θα γέμιζε την αίθουσα με χαύρα και παρλαπίπα.
Όχι. Θύμιζε εκκλησία χθες το Fuzz. Αυτοί που πλήρωσαν τα 25 ευρώ για να δουν την Cat Power ήξεραν πού πηγαίνουν και τι θα δουν. Δεν είχε ουρανοκατέβατους η αίθουσα.
 

 

Διαβάστε ΕΔΩ την ακριβώς αντίθετη άποψη του Δημήτρη Κανελλόπουλου 
 

Ηταν η δεύτερη φορά που είδα την Cat Power. Η πρώτη ήταν πριν από 6 χρόνια στο ιστορικό (λόγω Springsteen) «Stone Pony» του Νιου Τζέρσεϊ, σε ένα γυναικείο μίνι-φεστιβάλ με Pretenders και Julier Lewis. Από εκεί είναι η φωτογραφία.
Τότε είχε πλήρη μπάντα, αλογοουρά, αλεγκρία και πολλούς φίλους στο ακροατήριο. Κύλησε πολύ νερό έκτοτε στις αμμουδιές του Ασμπουρι Παρκ. Χθες η Cat Power ήταν μόνη, πολύ μόνη στη μεγάλη σκηνή.
Και ζητούσε συνεχώς συγγνώμη, επειδή ένιωθε άβολα, δεν της άρεσαν τα φώτα, δεν άκουγε καλά το μικρόφωνό της, έκανε νοήματα στον ηχολήπτη, και δώσ’ του συγγνώμες, «με συγχωρείτε που δεν παίζω καλά, κάνω ό,τι μπορώ, σας νιώθω μακριά μου, είμαι και χοντρή λόγω της εγκυμοσύνης, η φωνή μου δεν βγαίνει».
Όλα στο ταραγμένο μυαλό της, φυσικά. Μια χαρά ήταν και η φωνή της και το πιάνο της και όλα.
Μετακίνησε με δυσκολία τα ασήκωτα ηχεία, έβαλε στην άκρη το ένα από τα δύο μικρόφωνα, πέταξε τη setlist, στο τέλος ήρθε μπροστά μπροστά και τραγουδούσε σε απόσταση επαφής από το κοινό της, φωτισμένη από το φως των κεριών.

 

Ανθρωπος, όχι μηχανή.

 

«Μη μου ζητάτε άλλα τραγούδια, έχω πει 37 και ξέρω όλα κι όλα 50», αστειεύτηκε πριν μας μοιράσει ένα ένα τα λουλούδια που κάποιος της χάρισε. Δεν είναι παιδί των λουλουδιών η Cat Power, είναι παιδί των ουσιών.
Για εκείνους -τους λίγους- που βρέθηκαν από σύμπτωση στο Fuzz, χωρίς να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, ήταν ίσως ξένο και ενοχλητικό φαινόμενο η παραληρηματική της εξομολόγηση (εύκολη πάντως στην αποκρυπτογράφηση) ή τα τραγούδια που σταματούσαν και ξανάρχιζαν ή τα νοήματα σε αόρατους συνεργάτες.
Τότε, στο Νιου Τζέρσεϊ, εντόπιζε φίλους στο ακροατήριο και τους καλούσε στα αποδυτήρια για ένα σφηνάκι. Χθες έπινε τσάι και βρήκε στα πρόσωπα που την αντίκριζαν τους φίλους που χρειαζόταν.
Για όσους γνωρίζουν ποια είναι η Chan Marshall και τι είδους στοίχημα είναι η συναυλία της, υπήρξε χθες μαγεία, σαγήνη, μυσταγωγία, η γοητεία του αγνώστου και του σκοτεινού.
Ένα χαμόγελο που ήρθε από το πουθενά, λίγο πριν το τέλος, έφερε φως και αισιοδοξία. Το χειροκρότημα ήταν αποθεωτικό. Για πρώτη και μοναδική ίσως φορά στη ζωή μου, υποκλίθηκα στο αθηναϊκό κοινό. Το ίδιο, νομίζω, και εκείνη.

 

Στην παράστασή της θα ταίριαζε ίσως καλύτερα το Half Note, αλλά το Half Note δεν χωράει τόσο κόσμο. Σχεδόν εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια της χθεσινής συναυλίας.
Σε διάρκεια, ξεπέρασε κάθε προηγούμενη της φετινής περιοδείας. Και δεν είχε βαρετές διασκευές τύπου «(I Can’t Get No) Satisfaction».
Στο τέλος είπαμε να πάμε να τη συναντήσουμε στα καμαρίνια, αλλά τελικά προτιμήσαμε να φύγουμε. «Θα είναι πτώμα η γυναίκα». Σχεδόν τρεις ώρες στη σκηνή, ολομόναχη, με το αγέννητο παιδί της.
Άγνωστο τι εγκυμονεί το μέλλον της. Κάθε μέρα στη ζωή της Chan Marshall είναι διαφορετική από την προηγούμενη και από την επόμενη.