Οι καινούργιοι δίσκοι ακούγονται, εδώ και αρκετό καιρό, σαν τους παλαιότερους, οι νέες φωνές σαν τις παλιές και τα λόγια στα τραγούδια σαν εμμονικές επαναλήψεις. Και μοιάζει η ακρόαση σαν ένα μακροβούτι, που χρειάζεται όμως ανάσες. Να βγαίνεις κάθε τόσο στην επιφάνεια για «οξυγόνο». Γιατί δεν θες να σταματήσεις το κολύμπι. Γιατί το αγαπάς, γιατί έτσι έμαθες και γιατί χωρίς αυτό θα μείνεις μετέωρος, καταθλιπτικός και άδειος. Αυτές τις ανάσες αναζητώ, λοιπόν, έχοντας από καιρό σταματήσει να ενδιαφέρομαι για οτιδήποτε παρόμοιο, τετριμμένο και ίδιο, αναζητώντας παράλληλα εναγωνίως το «ξάφνιασμα». Το ξάφνιασμα που, ευτυχώς, βρήκα στις πρόσφατες ερμηνείες του Γιάννη Κότσιρα, στα λαϊκά του Αλκίνοου και στα λόγια του Οδυσσέα Ιωάννου. 
 

Φυσικά, ξαφνιάστηκα και όταν έμαθα για την συνεργασία του τελευταίου με το Θέμη Καραμουρατίδη στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δίσκου που θα ερμήνευαν οι: Σωκράτης Μάλαμας και Νατάσσα Μποφίλιου (το νέο το έμαθα αρκετό καιρό πριν «σκάσει» στην επικαιρότητα). Και να, που έφτασε η ώρα της προακρόασης αυτής της δουλειάς, μεταξύ συναδέλφων γνωστών και φίλων. Πιο συγκεκριμένα, βρέθηκα χθες (2/12) στον Μπλε Παπαγάλο για να ακούσω, μαζί με ανθρώπους του «σιναφιού», τις «Πρώτες λέξεις». Έτσι τιτλοφορείται η επικείμενη κυκλοφορία (το άλμπουμ κυκλοφορεί στις 15 Δεκεμβρίου, ενώ ήδη στο διαδίκτυο ακούγεται το πρώτο δείγμα – το μόνο ντουέτο του δίσκου, με τίτλο «Ποτάμι»). Παρόντες όλοι οι συντελεστές. Στην περίπτωση των «Πρώτων λέξεων», οι ερμηνευτές «κάνουν πίσω» παραχωρώντας τα φώτα της δημοσιότητας και την προβολή στο δημιουργικό δίδυμο της δουλειάς, σε πείσμα της – επίσης – πεπατημένης πρακτικής που θέλει τους τραγουδιστές μπροστάρηδες. Και αυτό – αν με ρωτάτε – είναι το σωστό. Πρώτον, να είναι οι δίσκοι ολοκληρωμένες δουλειές ενός ή δύο ανθρώπων που, αν δεν ερμηνεύουν οι ίδιοι, επιλέγουν τους ερμηνευτές τους και, δεύτερον, να μιλούν περισσότερο οι δημιουργοί από τους ερμηνευτές. Αλά παλαιά. 
 

Όμως, και το υλικό, αυτό καθεαυτό, καταφέρνει να ξαφνιάζει. Μολονότι, έχω κάνει μόνο δύο ακροάσεις (είχα την τιμή και για μία προ-προακρόαση μερικές μέρες νωρίτερα), εντοπίζω ήδη στοιχεία που με γοητεύουν. Οι «Πρώτες λέξεις» ξεβόλεψαν τους ερμηνευτές τους. Όχι εντελώς, αλλά αρκετά. Αυτή την αίσθηση έχω, σε πρώτη φάση. Σε πολλές περιπτώσεις εντόπισα ρυθμούς, λέξεις και ενορχηστρώσεις που δεν συμβαδίζουν με όσα αναμένει το αυτί, ωσάν άλλος κύων του Pavlov. Δυο παραδείγματα: Μάλαμας με συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων σε ένα τραγούδι και αλλού, μάλλον για πρώτη φορά σε δίσκο, με το μπουζούκι να είναι τετράχορδο. Λαμπερός, κρυστάλλινος, μακριά από το συνηθισμένο του συννεφιασμένο ηχοτοπίο, έξω από τα νερά του. Και Μποφίλιου, όμως, ελαφρώς «τσαλακωμένη». Όχι παντού. Αλλά έστω και σποραδικά. Και της ταιριάζει. Πολύ. 

Αυτές είναι οι δικές μου πρώτες λέξεις για τις «Πρώτες λέξεις» των Θέμη Καραμουρατίδη, Οδυσσέα Ιωάννου, Σωκράτη Μάλαμα και Νατάσσας Μποφίλιου. Όταν τις ακούσω όσες φορές θέλω, θα επανέλθω. Μέχρι τότε, και σαν δρομέας, κρατώ την ανάμνηση ενός στίχου: «Ένα πρωί σαν όλα τ’ άλλα βγήκε και άρχισε να τρέχει, έγινε μια μεγάλη μπάλα, είπε θα τρέξει όσο αντέχει». Καλοτάξιδο.