Του Γιώργου Μυζάλη

Παρότι, η αρχική μου διάθεση ήταν συγκρατημένη, μολονότι ο τελευταίος δίσκος της Πρωτοψάλτη (σ.σ. Θέα Παραδείσου) δεν μου άρεσε, αποζημιώθηκα από μια σειρά γεγονότων που έκαναν τη νύχτα να κυλήσει ευχάριστα. Πιο συγκεκριμένα:
 

Α. Οι συντελεστές της συναυλίας, οι συνήθως «αφανείς» ήρωες, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο: Η εξαιρετική συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων με τη διεύθυνση του αεικίνητου Λουκά Καρυτινού απέδωσε με μοναδικό τρόπο τις «εύστοχες» ενορχηστρώσεις του Κώστα Παπαδούκα. Η Χορωδία GraduArti (Απόφοιτοι Αρσακείων – Τοσιτσείων Σχολείων) με τη διεύθυνση της Χριστίνας Βαρσάμη – Κούκνη ήταν διακριτικά παρούσα, αλλά ταυτόχρονα απαραίτητη και συγκινητική. 
 

Β. Οι θέσεις μας βρίσκονταν σε πολύ κοντινή απόσταση από τη σκηνή και την τραγουδίστρια, γεγονός που μου επέτρεπε να παρατηρώ προσεκτικά και να μου διαφεύγει παράλληλα το αχανές της αιθούσης, που συνήθως δημιουργεί αποστασιοποίηση από το συναίσθημα και τα επί σκηνής δρώμενα. Από τη δεύτερη σειρά της πλατείας, μπορούσα να «παραμυθιάζομαι» ότι, τάχα, είμαι σε έναν μικρό συναυλιακό χώρο, ενώ παράλληλα να παρατηρώ κάθε έκφραση, κάθε μορφασμό και κάθε ευκολία ή δυσκολία (αν και μάλλον δεν υπήρχε τέτοια) της τραγουδίστριας.
 

Γ. Όπως έγραψα και παραπάνω, η Πρωτοψάλτη τραγουδώντας κάνει κάθε δυσκολία να μοιάζει με ευκολία. Είναι, λες και ο χρόνος δεν πέρασε από πάνω της. Και αν κάποιες μικρές ρυτίδες στο πρόσωπο καταμαρτυρούν την «προϋπηρεσία», η φωνή έρχεται να σαρώσει στο πέρασμά της κάθε αμφιβολία, να ξαφνιάσει τον ανίδεο ακροατή και να επιβεβαιώσει ότι η Πρωτοψάλτη διαχειρίστηκε εξαιρετικά το ταλέντο της και παραμένει ακμαία χωρίς την παραμικρή απώλεια. Τραγουδάει στους τόνους που τραγουδούσε πριν από είκοσι χρόνια, δεν εμφανίζει καμία ταλάντωση και κανένα vibratο στις νότες της, έχει καταπληκτική άρθρωση και μπορεί να ερμηνεύει ακόμα το «Τρίτο Στεφάνι» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης – στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης/Λίνα Νικολακοπούλου), τη «Δουλειά» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης – στίχοι:Λίνα Νικολακοπούλου) και το «Contepartiro» (μουσική: Fransesco Sartori–στίχοι: Lucio Quarantotto) σαn να μην πέρασε μια μέρα. Chapeau. 
 

Στα «αρνητικά» της βραδιάς (με δυσκολία εντοπίζονται τέτοια στο μουσικό μέρος), ένας παράξενος καπνός που γέμιζε τη σκηνή και που θα μπορούσε να λείπει.

Εν κατακλείδι, το «Μυστικό Τοπίο», που μας φανέρωσε χθες βράδυ η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και οι σπουδαίοι συνεργάτες της που προαναφέρθηκαν, έμοιαζε με ένα φιλόξενο δροσερό δάσος σκιερό, γεμάτο πηγές με τρεχούμενο νερό, σε μέρα ζεστή και καλοκαιρινή. Συγκίνηση και έκπληξη, τα βασικά συστατικά της βραδιάς που κύλησε σα νεράκι. Η συναυλία επαναλαμβάνεται απόψε, το Σάββατο 28/2, αλλά και σε μια ακόμα ημερομηνία που προστέθηκε, την Τρίτη 3/3.