Μιάμιση ώρα περίπου, τραγούδια καινούργια (αδύναμα εντελώς, αδιάφορα) και παλιά, ένα εντυπωσιακό light show, μία εξαιρετική μπάντα (και με μέλη από Planet Of Zeus), λίγος όμως κόσμος, όχι περισσότερα από 600-700 άτομα. Αυτή είναι η περιγραφή της συναυλίας σε γενικές γραμμές (επαναλαμβάνεται και σήμερα). Και με την ίδια τη Μόνικα να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο ρόλο του σούπερ σταρ και του απλού κοριτσιού. Το πρώτο προσπαθούν να της το περάσουν από την εταιρία της με έναν λανθασμένο τρόπο, το δεύτερο είναι απλώς η ίδια Μόνικα. Χαλαρή, φιλική με τον κόσμο, αμήχανη σε ορισμένες περιπτώσεις, έως και ντροπαλή λίγο. Με τη ζεστή φωνή της, την προσπάθειά της να προσεγγίσει τους θεατές (πολλά ζευγάρια σφιχταγκαλιασμένα!), με τη χαρά της που βρίσκεται στη σκηνή. Μου αρέσει η Μόνικα και θεωρώ τον πρώτο της δίσκο (αυτόν) από τους Top του εγχώριου αγγλόφωνου ροκ (ροκ;). Περιμένω όμως εναγωνίως τη συνέχειά του και αυτή δεν έρχεται. 

 

Το κοινό της Monika πάντως δεν πάει στο Fuzz εύκολα. Είναι κοινό του Μελωδία ας πούμε, είναι αυτό που θα πάει σε μία μουσική σκηνή για να ακούσει τον Νίκο Πορτοκάλογλου αλλά δεν θα πλησιάσει εύκολα σ' έναν ροκ χώρο. Δεν είναι κακό ως γεγονός, απλώς το καταγράφω. Παρακολουθώ στα live της τη Μόνικα χρόνια τώρα, βλέπω τον κόσμο που πηγαίνει στις συναυλίες της, είναι άλλης ηλικίας και κουλτούρας, δεν είναι aternative και ίσως να μη θέλει και η τραγουδίστρια να είναι δηλαδή.

 

Δεν ξέρω αν παίζει -αρνητικό- ρόλο και οι λίγες, οι λίγες κι ελιτίστικες εμφανίσεις της. Μετά από τη Στέγη των Τεχνών και Γραμμάτων βρέθηκε στο Ηρώδειο. Άσχετα. Με την τακτική που ακολουθεί το management της, πιο... λογικό θα έμοιαζε τώρα να τη βλέπαμε στο Πλανητάριο παρά στο Fuzz. Να έπαιζε η Μόνικα και από πάνω στο θόλο να βλέπαμε τον πόλεμο των άστρων. Δεν ξέρω, ας το σκεφτούν.