Του Γιώργου Μυζάλη

Έκτοτε, μεσολάβησαν αρκετές ζωντανές παρουσιάσεις του έργου και, δεδομένης της απουσίας του κεντρικού αρχικού ερμηνευτή, επελέγησαν διάφορα σχήματα και αντικαταστάτες. Φτάσαμε, λοιπόν, στην σημερινή εκδοχή του έργου, που από τους συντελεστές του και τον ίδιο το συνθέτη παρουσιάστηκε και ως έργο επίκαιρο, δεδομένης της «πολιορκίας» που υφίσταται η χώρα μας.

Προσωπικά, δεν γνωρίζω αν ζούμε κάτω από συνθήκες πολιορκίας ή, κι αν γνωρίζω, αυτό δεν περιλαμβάνεται στα του παρόντος σημειώματος. Αυτό που σίγουρα ξέρω, πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ότι οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Γιάννη Μαρκόπουλου είναι ένα σημαντικό έργο στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Και αυτό θυμηθήκαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε χθες (22/3) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στην παρουσίαση του έργου, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του. 
 

Σαράντα χρόνια μετά και κανένας από τους πρώτους ερμηνευτές του έργου, πέραν φυσικά του δημιουργού του, δεν βρισκόταν στη σκηνή. Κι όμως: το έργο είχε από μόνο του τεράστια δυναμική, καθότι εγγεγραμμένο στο συλλογικό ασυνείδητο, και αναδείχθηκε εκ νέου μέσα από τις άρτιες ερμηνείες των χθεσινών τραγουδιστών του, αλλά και της μίας ηθοποιού – της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη. Η τελευταία, μολονότι «πάτησε» αρκετά πάνω στα βήματα της πρώτης διδάξασας Ειρήνης Παπά, έφερε εις πέρας τη δύσκολη αποστολή. Στο πλευρό της, ο Κωστής Κωσταντάρας, υπεύθυνος και για την καλοδουλεμένη Χορωδία «ΔΕΗ – ΔΕΔΔΗΕ». Από κοντά και ο Vassilikos, που, αν και δυσκολεύτηκε στα πιο ανατολίτικα τραγουδίσματα (πολύ καλός στο «Όπου ‘ν’ ερμιά και σκοτεινιά»), κατόρθωσε να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών μαέστρου και κοινού. Για το Γιώργο Νταλάρα οι αναλύσεις είναι περιττές. Τα φωνητικά του προσόντα, καλά προφυλαγμένα και φροντισμένα μέσα στα χρόνια, λάμπουν ακόμα σα να μην πέρασε μια μέρα, χαρίζοντας σημαντικές ερμηνευτικές στιγμές σε σπουδαία έργα σαν αυτό. Χθες το βράδυ, ο Νταλάρας έδωσε τα διαπιστευτήριά του, τόσο στη «Μητέρα μεγαλόψυχη», όσο και στον «Πειρασμό». Εγγύηση. Τελευταίος, αλλά σημαντικότερος όλων, όρθιος με τα χέρια απλωμένα, διευθύνοντας την εξαιρετική Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ, ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος, που στα 76 του χρόνια παραμένει ακμαίος και παθιασμένος με τη μουσική. Να είναι καλά.
 

Η χθεσινοβραδυνή συναυλία, πέραν των προαναφερθέντων, είχε ακόμα δυο σημαντικές προεκτάσεις: μία ρεαλιστική και μία συναισθηματική. Η πρώτη είναι πως τα έσοδα της βραδιάς θα διατεθούν για την στήριξη ευάλωτων συμπολιτών μας. Η δεύτερη είναι πως οι περισσότεροι από τους θεατές/ακροατές της συναυλίας, ανάμεσά τους κι ο γράφων, γύρισαν σπίτι και έβαλαν να ακούσουν το δίσκο του 1977.