Τα ονόματά τους δεν χρειάζεται να αναφερθούν, ανοίξτε τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, διαβάστε τις εφημερίδες, θα τους βρείτε εκεί να ζητούν τώρα να σκύψουμε -ξανά- το κεφάλι. 

 

Λέει χαρακτηριστικά ο Στάθης: 

 

Κι έτσι, ενώ η κυβέρνηση μάχεται στο εξωτερικό, υπονομεύεται στο εσωτερικό από μια πεμπτοφαλλαγγίτικη ορδή χρυσοκανθάρων. Η οποία διαθέτει στη δημοσιογραφία έναν στρατό πασίγνωστο. Παρ’ ότι νωθρόν, ετοιμοπόλεμον. Παρ’ ότι μαριονέτες και υπομείονες οι εν λόγω επίστρατοι πολεμούν λυσσαλέα με όλην την απελπισία εκείνων που σιχαίνονται τον εαυτό τους, επειδή συστηματικώς βλάπτουν τους άλλους. Δεν μπορούν να το αποφύγουν, όχι επειδή το έχουν στη φύση τους (υπάρχουν και τέτοιοι) αλλά κυρίως διότι είναι οι δεσμεύσεις τους, είναι οι επιλογές τους, είναι ο τρόπος ζωής τους.

 

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν «βάψει τα χέρια τους με αίμα» - των ανέργων, των αυτοχείρων, των ξενιτεμένων. Υποστήριξαν την ψευδή Σημιτοευμάρια, υποστήριξαν το μνημόνιο, υποστηρίζουν τώρα τους δανειστές. Μισάνθρωποι με τον... λαϊκιστή λαό, ζουν οι ίδιοι περίκλειστοι σε έναν μικρόκοσμο αλληλοκολακευόμενοι και εξασφαλισμένοι απ’ την κρίση (που οι ίδιοι βοήθησαν να λυσσομανάει γύρω τους).

 

Πρόκειται για την κόπρο της ελληνικής κοινωνίας, για το σήμα κατατεθέν της παρακμής της. Δεν έχουν καμιά ιδεολογία – απλώς για επαγγελματικούς λόγους συνωστίζονται όλοι σε ένα χυλό απ’ τις παρυφές της Αριστεράς, ως τις παρυφές της Δεξιάς, ολίγον ΔΗΜΑΡ, κάργα ΠΑΣΟΚ, βαθύ Ποτάμι και πάνω απ’ όλα χρήσιμοι γενίτσαροι των αφεντικών – και ημεδαπών και αλλοδαπών.

 

Οι τύποι αυτοί, ό,τι ακουμπάνε το λερώνουν, έχουν βγάλει το λαό τεμπέλη, διεφθαρμένο, λαϊκιστή, εθνικιστή, ρατσιστή, εθνολαϊκιστή, αλλά εις ότι αφορά τα αφεντικά, λέξη! – στάζει η σιωπή τους μέλι, είναι για αυτούς ο πιο απαίσιος Δυνατός, η «Κυρία με τας Καμελίας»! Αν η Ελλάδα αναγεννηθεί, θα τους πάρει ο διάολος, αν χαντακωθεί, πάλι ο διάολος θα τους πάρει. Διότι ήδη έχουν χάσει τη χαρά της ζωής, ζουν με χάπια και ποτά, βγάζοντας πλούτο απ’ τα δεινά των άλλων.