Του Νίκου Παπαδογιάννη

 

Όσο φαντασμένος κι αν είναι ο γαμπρός, όσο βλαχάρα η νύφη, έχει και η επιδειξιομανία τα όριά της. Οχι, δεν μπορεί να είναι γάμος αυτό.

 

Έπειτα, άνοιξα την τηλεόραση και κατάλαβα. Τα πυροτεχνήματα τα εκτόξευαν τα κανάλια. Καλύτερο δώρο από τον φόνο της δύσμοιρης Άννυ Μπορίσοβα δεν θα μπορούσαν να περιμένουν, τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι. Το πτώμα του Γιακουμάκη έλιωσε, οι αναλύσεις για το αεροπορικό δυστύχημα των Άλπεων στέρεψαν, για το κατεστραμμένο Νεπάλ δεν ενδιαφέρεται κανείς, οι φυλακόβιοι του Κορυδαλλού δεν μας αγγίζουν, τους λαθρομετανάστες δεν τους θεωρούμε ανθρώπους, τη Ζωή τη βαρεθήκαμε, τον Γιάνη τον αποσύραμε, η αντικυβερνητική λύσσα πάει να γίνει μπούμερανγκ, οπότε χρειαζόταν επειγόντως ένα καινούριο αφήγημα.

 

Αυτό που έστειλε στην αγκαλιά τους ο κακός θεός έμοιαζε με διεστραμμένο θείο δώρο. Αίμα αθώου μικρού παιδιού. Πατέρας τέρας. Στυγερή παιδοκτονία. Αινιγματική μητέρα. Αλλοδαπός δράστης. Κομματιασμένο πτώμα. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Βράσιμο και ψήσιμο. Κλειδαρότρυπα και ψεύτικη συγκίνηση. Ψυχίατροι και ψυχοπαθείς. Η φρίκη στα μάτια των νοικοκυραίων. Βουτιά από τα σύννεφα. «Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο;».

 

Ως άνθρωπος που έφαγε τα νιάτα του μέσα στα ιδιωτικά κανάλια -μακριά, ευτυχώς, από τα αιμοσταγή δελτία ειδήσεων- σας εγγυώμαι ότι η θλίψη των καναλιών είναι κροκοδείλια. Ακόμα και οι αληθινοί κροκόδειλοι, σαν τον φουκαρά τον Σήφη, χύνουν πιο γνήσια δάκρυα. Στην πραγματικότητα, οι υπεύθυνοι των δελτίων και των ειδησεογραφικών εκπομπών πανηγυρίζουν νυχθημερόν. Ανάβουν κερί, όχι στη μνήμη του δολοφονημένου κοριτσιού, αλλά στην υγειά του δολοφόνου που τους έκανε τέτοιο χατίρι.

 

Οταν η ώρα πλησιάζει 8, βγείτε στο μπαλκόνι για να θαυμάσετε τα μαύρα πυροτεχνήματα. Ερχονται από τις τέσσερις γωνιές της Αττικής και θα συνεχιστούν μέχρι το επόμενο μακελειό. Πού θα πάει, όλο και κάποιοι αεροπλάνο θα βουτήξει από τον ουρανό, όλο και κάποιος σεισμός θα γκρεμίσει πολυκατοικίες στα κεφάλια μας, όλο και κάποιος φοιτητής θα κόψει τις φλέβες μας. Ως τότε, θα ψάχνουμε στους σωλήνες της τουαλέτας για να βρούμε τα απομεινάρια της μικρής Άννυ. Και τα απομεινάρια της δημοσιογραφίας.