Είχαμε κάνει και μία καλή συνέντευξη λίγες ημέρες πιο πριν. Κι ευτυχώς που πήγα στο Μικρό Παλλάς. Όχι γιατί ο C.W. ήταν κακός (το αντίθετο μάλιστα όπως διάβασα και στην ανταπόκρισή μας ΕΔΩ) αλλά επειδή ο Νίκος Ξυδάκης ήταν καταπληκτικός. Εσωτερικός, ανθρώπινος, να τραγουδάει και να διηγείται ιστορίες. Με πολύ χιούμορ. «Παλιά δεν μιλούσα στον κόσμο στις συναυλίες, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν θα είχα τι να πω τώρα» εξήγησε, χαμογελώντας. 

 

Προς το τέλος της συναυλίας βγήκε και η (πάντοτε όμορφη!) Ελευθερία Αρβανιτάκη. Είχαν βγάλει μαζί κι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το 2006, το «Γρήγορα η Ώρα Πέρασε» με στίχους της Σαπφούς σε απόδοση Οδυσσέα Ελύτη μελοποιημένους από το Νίκο Ξυδάκη. Κάθησαν και οι δύο στα σκαμπώ τους και ήταν πολύ καλοί, να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον με σεβασμό κι εκτίμηση. Την αποκάλεσε μάλιστα «όμποε» στην ορχήστρα του μυαλού του.

 

Η παράσταση είχε και τίτλο: «Εκ βαθέων»! Κι ακούσαμε κομμάτια ακόμα και από την «Εκδίκηση της γυφτιάς» ενώ ο ίδιος μας έλεγε ιστορίες από την Αίγυπτο και τον Μανώλη Ρασούλη. «Πάντως, θυμάμαι όταν ετοιμαζόμουν και σχεδίαζα να γράψω έξι μεγάλες μελωδίες για πιάνο τύπου Σοπέν. Διότι μου άρεσε τρελά η μουσική του. Την άκουγα σαν ένα παραλήρημα σε τάξη. Κι έλεγα, εδώ είμαι. Πάνω λοιπόν σε αυτή την κλασική σύλληψη, μετά από λίγες ημέρες, έγραψα την “Τρελή και αδέσποτη”! Και τα τραγούδια για την “Εκδίκηση της Γυφτιάς”! Συρτορούμπες και κάτι μυστήρια ζεϊμπέκικα. Εάν αυτό είναι σύγκρουση, έχει γούστο».

 

Respect. Είχα χρόνια όπως σας είπα να τον ακούσω live. Και το Μικρό Παλλάς μοιάζει ιδανικό για τέτοιες παραστάσεις, όταν ο καλλιτέχνης έρχεται δίπλα στον κόσμο λες και τραγουδάει σε μία αγαπημένη παρέα. 

Έχει κι έτοιμα τραγούδια μου είπε αμέσως μετά. Άντε, να τα ακούσουμε επιτέλους.