Του Γιώργου Μυζάλη

 

Ο φίλος μου αυτός, σαν dj (γιατί αυτό του το κομμάτι ενδιαφέρει το παρόν σημείωμα με έναν παράξενο τρόπο παραλληλισμού) έχει ένα και μόνο χαρακτηριστικό: βάζει καλά τραγούδια στο playlist του. Δεν τα βάζει, όμως, με καμία λογική σειρά. Δεν προσέχει, εν ολίγοις, να έχουν ομοιογένεια ως προς το είδος, το ρυθμό, τη γλώσσα, τη δεκαετία ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό τους. Κάπως έτσι, οι Nirvana διαδέχονται τους Queen, για να ακολουθήσουν οι Placebo κι ένας Σιδηρόπουλος και αμέσως μετά οι Guns and Roses και βέβαια οι Stranglers κ.ο.κ. Στα προγράμματά του –φανταστείτε–  καταφέρνει να ενσωματώνει ακόμα και τους Ριφιφί ή τον Ανδρέα Τσουκαλά, την ίδια στιγμή που περίοπτη θέση πάντοτε κατέχουν οι Doors, οι Cure, οι James και οι Sisters of Mercy.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με τη χθεσινοβραδινή (24/6) συναυλία της Ελεωνόρας Ζουγανέλη στο θέατρο Βράχων (η φωτογραφία από την επίσημη σελίδα της στο facebook), θα αναρωτιέστε. Παρακολουθώ την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και τα προγράμματά της αρκετά χρόνια τώρα και χθες βράδυ ξαναθυμήθηκα ότι μοιάζουν με την περιγραφή της εισαγωγής του παρόντος σημειώματος. Με άλλα λόγια, στο playlist κάθε εμφάνισής της – εκτός εκείνων που είχαν θεματικές (π.χ. αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη ή αφιέρωμα στο Σταύρο Ξαρχάκο) –περιλαμβάνονται πάντοτε γνωστά και αγαπημένα τραγούδια χωρίς κανέναν ειρμό, όμως, και καμία λογική συνέχεια και συνέπεια.

Έτσι συνέβη και χθες: το playlist αλλοπρόσαλλο και επιτηδευμένο, προκειμένου να χωρέσει κάποια από τα τραγούδια της προσωπικής δισκογραφίας της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, αλλά παράλληλα και άλλα αγαπημένα τραγούδια από όλο το φάσμα της ελληνικής τραγουδοποιίας. Από το «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» (παραδοσιακό ρεμπέτικο) στο «Γράμμα» του Θωμά Μπακαλάκου (που το θυμήθηκαν αυτό;) και από το «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν» (μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας – στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) στο «Τρελό από χαρά» (μουσική – στίχοι: Κωστής Μαραβέγιας) και τις «Μοίρες» (μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης – στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου). Από τον ηλεκτρισμένο ήχο στο μπουζούκι και από τις latin εξάρσεις στο beat. Να σου κι ένα τραγούδι από τη χειμωνιάτικη Piaf του Εθνικού Θεάτρου (με ελληνικούς στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου), αλλά και το La Bamba από τον – κατά τα άλλα εξαιρετικό – μπασίστα (Παρασκευάς Κίτσος), σαν ένα εντός προγράμματος διάλειμμα. Μίξερ. Την ίδια στιγμή, η ηχητική αισθητική προσομοίαζε εκείνες των μεγάλων μαγαζιών της παραλίας, με την ένταση στο τέρμα και την στάθμη της φωνής της τραγουδίστριας λίγο παραπάνω από το τέρμα. Με άλλα λόγια: «ξύριζε». Τώρα, ποιο το αποτέλεσμα αυτής της «συνταγής»: ένα κατάμεστο και sold out θέατρο Βράχων και όλοι ευχαριστημένοι. 

 

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο για το χθεσινό πρόγραμμα είναι ότι, μολονότι η Ελεωνόρα Ζουγανέλη αριθμεί πια τρεις προσωπικούς δίσκους, δύο ζωντανές ηχογραφήσεις και πολλές συμμετοχές σε δουλειές άλλων, επιλέγει να τραγουδά διασκευές αγαπημένων της τραγουδιών που δεν έχει δισκογραφήσει ως επί το πλείστον. Έτσι, χθες βράδυ, απουσίαζαν μερικά από τα «δικά» της τραγούδια, που το φανατικό κοινό ίσως να περίμενε να ακούσει. Προσωπικά, περίμενα το «Εσύ μου θύμησες» (μουσική – στίχοι: Κώστας Λειβαδάς) ή το «Όταν πέφτει το βράδυ» (μουσική: Μιχάλης Κουμπιός – στίχοι: Νίκος Σταθόπουλος) ή, ακόμα – ακόμα, το «Είπα στους φίλους» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – στίχοι: Πέγκυ Πολίτου). Εις μάτην. 
 

Αν το ζητούμενο είναι η εμπορική – εισπρακτική επιτυχία, τότε ο στόχος έχει επιτευχθεί για την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Αν όμως υπάρχει και κάτι άλλο, κάποιο καλλιτεχνικό πρόσταγμα ή αφετηρία, προσωπική μου γνώμη είναι πως, πρέπει το όλο εγχείρημα να επανεξεταστεί. Από ό,τι μαθαίνω με μεγάλη χαρά, πάντως, ο επόμενος δίσκος της πραγματικά εξαιρετικής αυτής τραγουδίστριας θα φέρει τις υπογραφές του Μ. Μάτσα (μουσικές) και της Ε. Φωτάκη (στίχοι) – γεγονός από μόνο του ελπιδοφόρο και πολυαναμενόμενο.