Της Χαράς Ζούμα

 

Διαβάζω όλα αυτά τα χρόνια τις γρήγορες και σίγουρες διαπιστώσεις, τα βιαστικά συμπεράσματα, τους εύκολους αφορισμούς. Γίναμε όλοι ειδικοί, δίκαιοι κριτές, ψηφοφόροι της νύχτας, χωρίς προηγούμενη διαδικασία, εύκολα, αβίαστα και καθόλου... ειρηνικά. Θα πρότεινα λοιπόν για πρώτη φορά στην ιστορία μας - την δική μας ιστορία που μετράει 20, 30, 40, 50, 60 χρόνια για τον καθένα μας - να καθίσουμε και να διαβάσουμε προσεκτικά όλα αυτά που τόσα χρόνια υπογράφουν άλλοι αντί για εμάς. Ναι να ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ. Γιατί ποιος από εμάς έχει διαβάσει τη συνθήκη του Μάαστριχτ; ποιος έχει διαβάσει καλά το Α' μνημόνιο; το Β΄ισως; ας μην προχωρήσω ρωτώντας - και τον εαυτό μου - για ιδιαιτέρως σημαντικές αποφάσεις που βιαστήκαμε να επικυρώσουμε με την ψήφο μας και μόνο με το άκουσμά τους (χωρίς προσεκτική ανάγνωση, σταθερά συμβαίνει αυτό). 

 

Μια πρόταση μόνο κάνω, που ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, την ύστατη αν θέλετε πριν τον αλληλοσπαραγμό που βλέπω από το πρωί να έρχεται και κλαίω (ο Σολωμός έχει μπει μέσα στο κεφάλι μου και με παιδεύει από το πρωι...). Να ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ. Να ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ καλά αφού έπεσε σ' εμάς, σε όλους μας χωρίς καμιά διάκριση, σ' αυτόν τον ιστορικό χρόνο, η απόφαση για ένα δημοψήφισμα. Να ξέρουμε τί ψηφίζουμε ή τί δεν ψηφίζουμε. Και να αφήσουμε στην άκρη την κομματική μας ταυτότητα. Σαν πολίτες, σαν μαθητές (που δεν υπήρξαμε καλοί γιατί τότε θα ξέραμε από τα διδάγματα της ιστορίας μας) να ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και το facebook και να καταλάβουμε με τί έχουμε να κάνουμε, τι γράφουν οι προτάσεις των εταίρων (των Μεγάλων Συμμάχων έγραφαν τα βιβλία Ιστορίας, κι αυτό από το πρωί μπήκε στο κεφάλι μου) και τί υπάρχει πίσω απο αυτές. Να μελετήσουμε. Στο Μετρό, στην αναμονή στους σταθμούς, στα ιατρεία, πριν από τα ραντεβού και τα meetings, πριν κοιμηθούμε, πριν πάμε στην Τράπεζα να σηκώσουμε τα λιγοστά ευρώ που υπερασπιζόμαστε.

 

Φοβάμαι όσο κι εσείς. Ανησυχώ όσο όλοι. Αγαπώ τη χώρα αυτή, λατρεύω τα νησιά μας, τις ρυτίδες των γέρων που παίζουν τάβλι στο καφενείο του χωριού, το σκούρο δέρμα των παιδιών, τα ξυπόλητα πόδια που τρέχουν στα καλντερίμια, το τρανταχτό γέλιο μας, τη δυνατή φωνή μας κι ας μην είναι και πολύ ευρωπαϊκά όλα αυτά. Αγαπώ όλους εσάς, είτε σας ξέρω καλά, είτε όχι, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να βγω έξω σήμερα και να διαφωνήσω μαζί σας. Δεν θέλω. Δεν προλαβαίνω. Έχω να διαβάσω...