Της Ναταλί Χατζηαντωνίου

 

Το ίδιο κι η μανία όσων έσπευσαν να φωτογραφηθούν δίπλα στον τέως υπουργό Οικονομικών, να του μιλήσουν, να τον αγγίξουν. Φυσικά ο Βαρουφάκης παραμένει ποπ-σταρ και χθες, cool και χαμογελαστός, επισκιάζοντας τους επίσης παρόντες υπουργούς Παναγιώτη Κουρουμπλή, Νίκο Ξυδάκη, Γιώργο Κατρούγκαλο, ήταν και πάλι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ενός είδους πολιτικο-κοσμικού ρεπορτάζ, «πατέντας» που «εφευρέθηκε» στα καθ ημάς μόνον για τα μάτια του.

 

Στην αφιερωμένη στο πνεύμα του αιρετικού Ιταλού Νομπελίστα, παράσταση Avanti Dario των Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνας Νικολακοπούλου στο Ηρώδειο εγώ πάλι προτιμώ τους πρωταγωνιστές του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Την Ελένη Ουζουνίδου π.χ. που «έσκισε» ως «Μάνα φρικιό» σ’  ένα από τα μονόπρακτα του έργου «Όλο σπίτι, κρεβάτι εκκλησία»  του Ντάριο Φο (να κι η μνήμη της Αλίκης Γεωργούλη, στο θέατρο «Αποθήκη» όταν ο Ψυρρής ήταν ακόμα μια απολύτως underground εργατική γειτονιά) όπως  «έσκισε» κι η Αργυρώ Καπαρού στο Marenna Amara (το περίφημο τραγούδι των Ιταλών παρτιζάνων που το ταξίδεψε στον κόσμο η Αμάλια Ροντρίγκεζ). Την «υπερβατική» πλέον Μάγια Λυμπεροπούλου που απέδωσε παραδειγματικά ένα (απολύτως επίκαιρο κι αλληγορικό) απόσπασμα από την ομιλία του Ιταλού αιρετικού κατά την παραλαβή του Νόμπελ Λογοτεχνίας (1997). Τον  μαγικό Άγγελο Παπαδημητρίου, ερμηνευτικό «πολυεργαλείο» και εν προκειμένω ακριβώς τέτοιο στους  ρόλους του «Δαιδάλου» κι  ενός ζαχαροπλάστη –Πανταλόνε. Τον Δάνη Κατρανίδη και τη Φωτεινή Βαξεβάνη («Ο Τρελός κι ο Θάνατος») . Την «Σπείρα». Τον ηθοποιό Χάρη Φλέουρα όχι ευρύτερα γνωστό ακόμα, πάλαι ποτέ μαθητή των Φο και Ράμε, υπερταλαντούχο «μεθύστακα» σ΄ένα από τα απολαυστικά «ανίερα» επεισόδια του «Μιστέρο Μπούφο».  Και βέβαια τον Σταμάτη Κραουνάκη (με τα υπέροχα τ-σερτ «Ντάριο») και τη Λίνα Νικολακοπούλου που μεταξύ πολλών άλλων κατέθεσαν και μία σειρά από καινούρια τραγούδια, ελληνο-ιταλικού  dna, προορισμένα να μείνουν μαζί μας…  


 

¨Όλα αυτά μαζί σε ένα χαρμάνι με στοιχεία από κομέντια ντελ άρτε και σινεφιλ ιταλικό νεορεαλισμό, διάσημα ιταλικά τραγούδια ταυτισμένα με την ιταλική Αριστερά αλά-μπρατσέτα με δικά μας (όπως το τραγούδι του Νικηφόρου Μανδηλαρά ή τα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή από την ιστορική παράσταση του ΄74 στο Θέατρο Τεχνης «Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες κι ένας παραμυθάς»)  κι άλλα αποσπάσματα από έργα του Ντάριο Φο,  και γλυκόπικρη γεύση στο φινάλε με στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου: «Δεν πεθαίνει του κόσμου η ελπίδα/δεν χρεώνει το φως το πρωί/πρωτοσέλιδο σ΄εφημερίδα/δεν θα πάει η Ελλάδα κλαφτή». «Ας ελπίσουμε πώς δεν θα πάει κι άκλαφτη», ψιθύρισε κάποιος δίπλα. «Eφόσον υπάρχουν τραυλοί ρήτορες, καραφλοί κουρείς και μελαγχολικοί περφόρμερ, μάλλον θα υπάρχουν και έντιμοι πολιτικοί», «απάντησε» γελώντας πονηρά ο  Ντάριο Φο.  Και πρόσθεσε: «Ανθρωποι ολων των χωρών αφηγηθειτε την Ιστορια σας».  Ή  «Ζησαμε πολλά: βιασμους, αποκλεισμους συκοφαντιες. Στο τελος ο παλιατσος να νικά».  

Κάπως έτσι με την Τέχνη να νικά και τον παλιάτσο να υποκλίνεται  μερικά πράγματα προχωρούν παρόλα αυτά προς τα εμπρός-ενώ άλλα πάλι μένουν ίδια («Canto per qui non a fortuna…canto per me» έγραφε το 1973 μία άλλη Λίνα στο Canzone Arrabbiata για τις «Ιστορίες έρωτα κι αναρχίας» και αυτό είναι το τραγούδι που τριγυρίζει σήμερα στα δικά μου αυτιά…)