Το πιο τραγικό κοινό για συναυλίες. Καταρχάς όλοι κάθονται. Βλέπουν τα live κάτω στο γρασίδι. Μερικοί μάλιστα φέρνουν μαζί και τα καρεκλάκια τους. Τα στήνουν, αράζουν και ποσώς τους ενδιαφέρει αν δεν βλέπουν οι πιο πίσω (οι οποίοι φυσικά είναι ξαπλωμένοι, οπότε δεν μιλούν με τη σειρά τους). Επίσης κουβαλούν μαζί τους εξοπλισμό για πικ νικ. Αυτοί δεν πάνε να δουν συναυλία, αυτοί κάνουν εκδρομή στο δάσος. Κουρελούδες, τάπερ, μαξιλαράκια, θερμός με νερό. Απλώνουν την πραμάτεια τους, υπάρχουν και οι οθόνες γύρω γύρω, κάποιοι κάθονται και με πλάτη στη σκηνή. Την επόμενη φορά τους βλέπω να φέρνουν την τηλεόραση και τον καναπέ τους, να νιώθουν εντελώς σαν το σπίτι τους. Τα έλεγε από παλιά ο Νίκος Παπαδογιάννης (διαβάστε ΕΔΩ)

 

Πασχίζουν οι καλλιτέχνες να τους σηκώσουν όρθιους, μόνο στα δύο-τρία τελευταία τραγούδια το καταφέρνουν συνήθως και, αφού, τους παρακαλέσουν κατά κάποιο τρόπο. Κάτι που έγινε και χθες στο αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου. Μόνο προς το τέλος ξεβολεύτηκαν λίγο και σηκώθηκαν από τις... σεζ λονγκ τους. 

Έτσι όπως πάει το κοινό αυτό δεν το αποκλείω κάποια στιγμή να γείρει και λίγο προς το τέλος, να πάρει κι έναν γρήγορο υπνάκο. Το βλέπω στην επόμενη συναυλία να έρχεται με τις πιτζάμες του.