Της Εφης Μαρίνου (από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)

 

Τον θυμάμαι αμίλητο θεατή στις χειμωνιάτικες αίθουσες ή στο κοίλον της Επιδαύρου, καθισμένο σε εκείνα τα ειδικά καθισματάκια για τα υπαίθρια θέατρα. Θυμάμαι το προσεγμένο χειρόγραφο, που διεκδίκησε ακόμα και την εποχή της επικυρίαρχης τεχνολογίας, το τσιγάρο που κρεμόταν συνεχώς στα χείλη του, το ειρωνικό, σαρκαστικό του ύφος, το σκληρό χιούμορ. 

 

Θυμάμαι τις ιστορίες που διηγιόταν από το «κοινόβιο» του Υπογείου, των πρώτων χρόνων του Θεάτρου Τέχνης, ζώντας δίπλα στον Κουν. Θυμάμαι την επιμονή στις θέσεις του, την οξύτατη κριτική του στο σύγχρονο θέατρο, την απόσταση που κρατούσε από «παρέες» και «συμμαχίες». Δεν άκουγε κανέναν, έγραφε με πείσμα αυτό που πίστευε και σε όποιον άρεσε. Και είναι αλήθεια ότι η κριτική του είχε δυσαρεστήσει αρκετούς στον χώρο του θεάτρου. 

 

 Ήταν ο πρώτος που δημιούργησε στήλη τηλεοπτικής κριτικής στον ημερήσιο Τύπο, στην «Καθημερινή». Στην ιστορία έμεινε επίσης η στήλη του «Γροθιά στο στομάχι» στο «Εθνος», ενώ από το 1981 ασχολήθηκε με την κριτική θεάτρου σε πολλές εφημερίδες, με τελευταία συνεργασία στην «Ελευθεροτυπία».