…Για τους νεκρούς (και τους «τρελλούς» αυτού του κόσμου) που δε δεδικαίωνται!

…Για τους νεκρούς (και τους «τρελλούς» αυτού του κόσμου) που δε δεδικαίωνται!
Ακολουθήστε μας στο Google news

Μου το έλεγε χρόνια ο πατέρας μου. «Γνώμονας για την αξιολόγηση του πολιτιστικού επιπέδου μίας κοινωνίας είναι η εικόνα των ψυχιατρείων της». Ψιλά γράμματα θα πείτε. Ψιλά, τοσοδούλικα σε μία χώρα όπου η ίδια ακριβώς φράση θα μπορούσε να προσαρμοστεί και μετά να μείνει έωλη και σε ό,τι αφορά στην λειτουργία των δημόσιων σχολείων της. Ή των νοσοκομείων της, γενικώς.

07 Σεπτεμβρίου 2015
Της Ναταλί Χατζηαντωνίου
 
Το σκεφτόμουν ωστόσο πάλι σήμερα μετά την τραγωδία στο Δαφνί. Ούτως η άλλως οι ειδήσεις που έφταναν από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, αλλά και από τα άλλα ψυχιατρεία τα τελευταία χρόνια ήταν περισσότερο κι απαισιόδοξες. «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» οι ψυχικώς πάσχοντες έχουν στο μυαλό μου μία κοινή μοίρα με τους μετανάστες: «Λιάζονται» αφημένοι στη μοίρα τους σ΄ ένα «λογικό κόσμο» που τσακισμένος από τα προβλήματα εφαρμόζει λίγο-πολύ το «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». 
 
Αλλά έτσι έφταναν και πέρναγαν οι σποραδικές ειδήσεις για τις δομές αποασυλοποίησης που υπολειτουργούσαν, για τα ίδια τα ψυχιατρικά νοσοκομεία (Δαφνί και Δρομοκαϊτειο) που επρόκειτο να κλείσουν όπως είχε αναγγελθεί, για τις δραματικές ελλείψεις σε προσωπικό, για τον πολλαπλασιασμό των εισαγωγών (η κρίση ευνοεί την ψυχική κατάρρευση), για την αύξηση στα φαινόμενα βίας… Μήπως μόλις τον προηγούμενο Μάιο ένας ασθενής στο ΨΝΑ δε σκότωσε έναν άλλο ασθενή;  Μήπως τότε σχολιάζοντας το περιστατικό, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλης Γιαννακός, δεν είχε επισημάνει ότι τα τελευταία επτά χρόνια δεν έχει γίνει καμία πρόσληψη στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και  ότι «το προσωπικό έχει αποδεκατιστεί με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνεται ανεξέλεγκτη»; Δεν είχε πει ακόμα ότι στα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία «εισάγονται πολύ σοβαρά περιστατικά με εισαγγελική εντολή», που μάλιστα «τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί» και δεν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό για να τα περιθάλψει και να εγγυηθεί την ασφαλή νοσηλεία τους;
 
Τι κι αν το είχε πει; «Επεα πτερόεντα» σε μία χώρα όπου σε γενικό νοσοκομείο αναγκάστηκαν πέρυσι, όπως μου είχε πει μία φίλη γιατρός, να ράψουν ασθενή που είχε υποβληθεί σε επέμβαση στην κοιλιακή χώρα με ράμματα ρινοπλαστικής, λόγω ελλείψεων! Τους ψυχικά πάσχοντες, τα «παιδιά του κατώτερου Θεού» θα κοίταζαν οι ιθύνοντες όταν δεν μπορούσαν καν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των άλλων; Μα και πότε είχε η ψυχική υγεία στην Ελλάδα τις συνθήκες που θα άρμοζαν σε μία ευρωπαϊκή χώρα;
 
Να όμως που σε προεκλογική περίοδο το Δαφνί επιβάλλει τραγικά την παρουσία του. Ναι για τη φωτιά μιλάω που έβαλε σε στρώματα και σεντόνια της 7ης πτέρυγας του ψυχιατρικού νοσοκομείου ένας 20χρονος που νοσηλευόταν με το άρθρο 69 του Ποινικού Κώδικα έχοντας τελέσει στο παρελθόν ανθρωποκτονία.Φυσικά υπάρχουν και τέτοια περιστατικά στα ψυχιατρεία. Κι αυτά τα περιστατικά απαιτούν μέριμνα και ειδικευμένο προσωπικό. ¨Όπως την παρουσία προσωπικού απαιτεί κάθε περιστατικό. Κι οι άνθρωποι που κάηκαν. Ιδού και μία τραγική λεπτομέρεια που έμαθα από πρώτο χέρι. ‘Ενας εξ αυτών, 40 ετών, υπερκινητικός, κάηκε ή πνίγηκε από τον καπνό (θα αποφανθεί η νεκροψία) δεμένος! ‘Όταν το προσωπικό υστερεί τόσο αριθμητικά το δέσιμο είναι προφανώς μια πρακτική αποφυγής επιπλέον προβλημάτων. Για σκεφτείτε το όμως.Τέσσερις άνθρωποι κάηκαν, ένας χαροπαλεύει κι από αυτούς ο ενας τουλάχιστον αντιμετώπισε το θάνατό του δεμένος χωρίς καν να έχει την δυνατότητα να παλέψει για την επιβίωσή του.
 
Το αφάνταστο δράμα έκανε μέσα μου ένα εκρηκτικό μείγμα μαζί με το άλλο δράμα των ημερών. Τις εικόνες των απελπισμένων προσφύγων που φτάνουν στα νησιά για να χρησιμεύσουν ένθεν και ένθεν ως μοχλός πολιτικών πιέσεων, για να τροφοδοτήσουν εθνικιστικά σενάρια, να φάνε ξύλο ή δακρυγόνα, να πεταχτούν σε μία άκρη και συντονισμένα να δεχτούν τις φροντίδες μόνον των οργανώσεων που τις παρέχουν εθελοντικά.
 
Αυτό το εκρηκτικό μείγμα λοιπόν φούντωσε μέσα μου την οργή και για την Ευρώπη και για τα κόμματα. Όσο υπάρχουν ασθενείς που πεθαίνουν δεμένοι στα ψυχιατρικά νοσοκομεία και νοσοκομεία χωρίς προσωπικό. Όσο στα νοσοκομεία λείπουν ράμματα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Όσο μετανάστες στοιβάζονται γιατί ουδείς μπόρεσε να ανταποκριθεί εγκαίρως στο «χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου»….Τόσο απαξιώνω μέσα μου την υπάρχουσα πολιτική λειτουργία. Τόσο μου είναι αδιάφορες οι εκλογές. Θα πεις είναι λύση η απαξίωση και ο αρνητισμός; Θα πεις δεν είναι νερό στο αυλάκι των κάθε λογής -πολιτικών ή και φορέων άλλων συμφερόντων -«κατσαπλιάδων»; Είναι. Αλλά ακόμα περιμένω την Αριστερά που ονειρεύτηκα. Την Αριστερά που θα βγει στο προεκλογικό πάνελ, θα μιλήσει για τους δεμενους νεκρούς στο Δαφνί και για τους απελπισμένους του κόσμου και θα προτείνει λύσεις. Μέχρι τότε εγώ θα απέχω, ως «ιδανικός και ανάξιος εραστής» μίας αριστερής ουτοπίας που δεν μπορεί κάπου εκεί έξω θα είναι, απλώνοντας εγκαίρως το χέρι της για να λύσει τα δεσμά του 40χρονου Αντώνη πριν τον καταπιούν οι φλόγες…