Ρίτα Αντωνοπούλου: «Αν δεν πω κάποιο χιτ, δε νομίζω ότι θα πολυασχοληθούν μαζί μου και δεν πειράζει καθόλου»

Ρίτα Αντωνοπούλου: «Αν δεν πω κάποιο χιτ, δε νομίζω ότι θα πολυασχοληθούν μαζί μου και δεν πειράζει καθόλου»
Ακολουθήστε μας στο Google news

Το 2016 ξεκινά με δυναμικό τρόπο για τη Ρίτα Αντωνοπούλου: στις 6 και 7 Ιανουαρίου θα παρουσιάσει ένα προσωπικό πρόγραμμα στο Half Note με το γενικό τίτλο «Το ένα φέρνει τ’ άλλο...» και από τις 21 του ιδίου μήνα, του πρώτου του νέου έτους, στο θέατρο Badminton θα συμμετέχει στην παράσταση – αφιέρωμα στο Νίκο Καββαδία, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

03 Ιανουαρίου 2016
Του Γιώργου Μυζάλη
 
Στο Badminton θα είναι μαζί με έναν σπουδαίο θίασο ηθοποιών, μουσικών και τραγουδιστών και με το Θάνο Μικρούτσικο στην εμπροσθοφυλακή. Τα δύο αυτά ενδιαφέροντα και «άχαστα» projects στάθηκαν αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη στο e-tetRadio
 
Έχουμε συνηθίσει να σε βλέπουμε περισσότερο στο πλευρό των συνθετών που έχεις συνεργαστεί και λιγότερο σε προσωπικές συναυλίες. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Γιατί έχω τεράστιο σεβασμό και αγάπη για τους δημιουργούς. Ειδικά όταν μιλάμε για καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Θάνου Μικρούτσικου, το θεωρώ τιμή να με επιλέγουν ως βασική τους ερμηνεύτρια και να μου εμπιστεύονται το έργο τους. Ποτέ δε λείπουν οι προσωπικές μου εμφανίσεις και μέσα στα χρόνια έχω πραγματοποιήσει αρκετές, απλά είναι πολύ ισχυρό το brand name Θάνος Μικρούτσικος και με έναν τρόπο έχουμε ταυτιστεί.
 
Τι διαφορετικό θα περιλαμβάνουν αυτές οι δυο βραδιές στο Half Note; 
Είναι μια μουσική παράσταση την οποία έχω επιμεληθεί εξ’ ολοκλήρου και έχει τον τίτλο «το ένα φέρνει τ’ άλλο»…και αυτό ακριβώς θα συμβαίνει. Το ένα τραγούδι θα μας οδηγεί στο επόμενο μέσα από την ιστορία του. Σαν ταξίδι, σκέψου, μέσα από το οποίο θέλω να νιώσουμε, να γελάσουμε, να συνειδητοποιήσουμε και να φύγουμε ευτυχείς. Έχω επιλέξει τραγούδια που αγαπώ, άλλα που δεν έχω ξαναπεί ποτέ, τραγούδια που ταιριάζουν στο ταξίδι αυτό και που αγαπάει ο κόσμος γιατί κι αυτό είναι σημαντικό. 
 
Πως επέλεξες το τρίο αυτών των μουσικών;
Οι τρεις μουσικοί που θα είναι μαζί μου είναι από μόνοι τους ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ο εξαιρετικός Σταύρος Καβαλιεράτος στο κοντραμπάσο με τον οποίο γνωριστήκαμε φέτος και από κοινού περιμέναμε απλά την πρώτη ευκαιρία για να συμπράξουμε επί σκήνής, ο αγαπημένος μου Παναγιώτης Τσεβάς στο ακορντεόν, μια σπουδαία μουσική προσωπικότητα από τις λίγες και ο πολύ ταλαντούχος κιθαριστής και συνθέτης Μανόλης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος έχει αναλάβει και την ενορχήστρωση του προγράμματος και είμαστε και σταθεροί συνεργάτες εδώ και χρόνια. Κι εγώ να μην τραγουδούσα, αυτούς τους μουσικούς θα έπρεπε να πάτε να τους δείτε!
 
Στην πορεία σου έχεις επιλέξει να ερμηνεύσεις τραγούδια «δύσκολα», τραγούδια πολιτικά και κοινωνικά. Αλήθεια, τι μπορούμε να περιμένουμε από τέτοια τραγούδια; Έχουν λύσεις να προσφέρουν τα προϊόντα της τέχνης; Ποια είναι η δυνατότητά τους, τελικά; Μήπως έχουμε υψηλές προσδοκίες;
Γιατί, ισχυρίστηκε ποτέ κάποιος ότι η τέχνη είναι πανάκεια; Μπορεί η μουσική να «φέρει» μαγεία μέσα της, όμως θαύματα δε νομίζω ότι μπορεί να κάνει. Τις αλλαγές τις κάνει ο άνθρωπος όταν και αν είναι έτοιμος. Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας. Η τέχνη μπορεί να εμψυχώσει, να παρακινήσει, να λειτουργήσει καταλυτικά, ως ένα βαθμό να αφυπνίσει, αλλά αν δεν είμαστε εμείς έτοιμοι να δράσουμε, δε θα μας πάρει από το χέρι.
 
Εκτός από την ερμηνευτική σου πλευρά, έχεις και μια δημιουργική αντίστοιχη; Γράφεις δικά σου πράγματα; Και, αν ναι, με ποιο σκοπό;
Έχω ξεκινήσει και γράφω κάποια πράγματα κυρίως λόγω παρακίνησης ενός φίλου, τον οποίο και θα αποκαλύψω εν καιρώ αν υπάρξει λόγος. Δε λέω ότι δε με ικανοποιεί, ίσα - ίσα. Όμως θεωρώ ότι υπάρχουν άλλοι που γράφουν πολύ καλύτερα από μένα κι εγώ τραγουδάω καλύτερα από αυτούς, οπότε γιατί να τα μπλέξουμε;
 
Μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες για το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ (όπως λεγόταν παλιά) και την ακεραιότητα των λειτουργών του. Εσύ, σαν αποδέκτης της κριτικής, αλλά και της επικοινωνίας της δουλειάς σου, πως αντιμετωπίζεις (και αντιμετωπίζεσαι από) τους δημοσιογράφους του πολιτιστικού, αλλά και τους παραγωγούς ραδιοφώνων και λοιπών μέσων;
Ως μια «βαριά» και αντιεμπορική καλλιτέχνιδα. Πολύ ταλαντούχα μεν, αλλά λίγο εκτός. Όχι φυσικά από όλους για να μην είμαι άδικη κι υπερβολική, αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει αυτή η αίσθηση γύρω από μένα και τη δουλειά μου. Αν δεν πω κάποιο χιτ, δε νομίζω ότι θα πολυασχοληθούν μαζί μου και δεν πειράζει καθόλου. 
 
Μετά το Half Note έρχεται η πολυαναμενόμενη μουσικοθεατρική παραγωγή του Badminton για τη ζωή του Νίκου Καββαδία. Τι να περιμένουμε από αυτό το θέαμα και κατά πόσο προσομοιάζει στις βιογραφικές παραστάσεις που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια; Ομοιότητες – διαφορές; Ποιος θα είναι ο δικός σου ρόλος στην παράσταση και ποιοι οι υπόλοιποι συντελεστές;
Νομίζω θα προσπαθήσει ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης να φωτίσει αυτόν τον σπουδαίο ποιητή και άνθρωπο για να τον μάθουμε καλύτερα και να καταλάβουμε ότι η ποίησή του δεν είναι μια «ειδική» ποίηση που αφορούσε μόνο στους ναυτικούς και τη ζωή τους, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ. Τον Καββαδία μετά την τραγική απώλεια του Μηνά (Χατζησάββα) θα τον κάνει ο Στέλιος Μάινας κι αυτό δίνει σε όλους μας δύναμη γιατί είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Φυσικά θα συμμετέχει και ο Θάνος Μικρούτσικος. Καββαδίας χωρίς Μικρούτσικο δε γίνεται, γίνεται; Οι συντελεστές είναι πάρα πολλοί, εξαιρετικοί και δε χωράνε εδώ σε μια παράγραφο. Ο δικός μου ρόλος θα είναι τραγουδιστικός όπως και στο Μαουτχάουζεν. Είναι ένα πολύ μεγάλο εγχείρημα για τους καιρούς που βιώνουμε κι ελπίζουμε όλοι ότι ο κόσμος θα το αγκαλιάσει.
 
Έχεις σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενο δισκογραφικό σου βήμα μετά τις συνεργασίες σου με τόσους καταξιωμένους Έλληνες δημιουργούς; 
Όχι. Δεν ξέρω κατά πόσο σε αυτή τη φάση υπάρχει λόγος για επόμενη δουλειά στο άμεσο διάστημα. Έχω κάνει όμως κάποιες συμμετοχές όπως το τραγούδι «Δε γίνεται αλλιώς» με τα Κίτρινα Ποδήλατα και ένα επόμενο που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει με ένα εξαιρετικό συγκρότημα από την Κρήτη, τους Αρμός. Σύντομα θα μάθετε και για αυτό.
 
Άκουσες κάτι καλό τελευταία; «Ζήλεψες» κάτι; Και, αν ναι, τι ήταν αυτό;
Χμ…ανακάλυψα ένα τραγούδι το οποίο δεν είναι καινούριο, απλά εγώ δεν το ήξερα. Το ερωτεύτηκα. Δε θέλω να πω ποιο είναι, αλλά είναι το τραγούδι νο 5 στο πρόγραμμα του Half Note.