Του Γιώργου Μυζάλη

 

Μιλάμε για φίλαθλο συναίσθημα, καθαρό και ξάστερο. Δεν είμαι Παναθηναϊκός. ΑΕΚτζής είμαι. Όσο για το συσχετισμό μουσικής και Διαμαντίδη, τα πράγματα είναι απλά: ο Μήτσος είναι, με διαφορά, ο σπουδαιότερος μαέστρος του ελληνικού μπάσκετ. Όχι των τελευταίων είκοσι ετών. Διαχρονικά. 

 

Δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να περιγράψω τα επιτεύγματα, τους αριθμούς και την καριέρα αυτού του πολύ σημαντικού παίχτη. Αυτό το έχουν αναλάβει άλλοι, το κάνουν λεπτομερώς και το κάνουν και πολύ καλά. Εγώ θέλω να αφηγηθώ τρεις προσωπικές μου ιστορίες, που σχετίζονται με αυτόν τον τύπο και να τον αποχαιρετίσω ευχαριστώντας τον για ό,τι πρόσφερε στο ελληνικό μπάσκετ και όχι μόνο.

 

Ιστορία 1η: Καλοκαίρι του 2012. Βρίσκομαι για επαγγελματικούς λόγους στο River Party, στο Νεστόριο Καστοριάς για το πολυήμερο μουσικοκατασκηνωτικό φεστιβάλ που γίνεται εκεί κάθε καλοκαίρι. Επί πέντε μέρες, backstage, συναντώ σημαντικούς και αγαπημένους μου καλλιτέχνες, κάνω συνεντεύξεις, ενημερώσεις, ανταποκρίσεις, tweets κλπ. Δεν έχω βγει ούτε μισή φωτογραφία με κανέναν (το αποφεύγω διαχρονικά αυτό το συνήθειο για κάποιο λόγο) μέχρι που την τελευταία βραδιά μαθαίνω ότι έχει έρθει να παρακολουθήσει τη συναυλία ο Διαμαντίδης! Αυτή τη φωτογραφία τη θέλω, ναι. «Αγγαρεύω» μια συνάδελφο, «στήνομαι» στην ουρά και ποζάρω δίπλα του. Την ώρα της φωτογραφίας σκέφτομαι πως θα τη στείλω σε τρεις – τέσσερις αδελφικούς μου φίλους (παναθηναϊκούς) με τη λεζάντα: «να, εδώ, στην Καστοριά είμαι με ένα… φίλο μου». Ευγενέστατος και υπομονετικός εκείνος, τον ευχαριστώ εγώ. Απομακρυνόμαστε με τη συνάδελφο, μου επιστρέφει το κινητό μου με τις φωτογραφίες, κοιτάζω και τι να δω; Ήταν θολές. Καταστροφή! Πώς να επιστρέψω πίσω και να ζητήσω και πάλι μια φωτογραφία; Τον άνθρωπο τον είχαμε πρήξει. Ήμουν ο τελευταίος στην ατελείωτη ουρά και είχε έρθει για εκείνον – επιτέλους – η ώρα της συναυλίας. Η συνάδελφος «το πήρε πάνω της», ευτυχώς. Ξαναπήγε, τον παρακάλεσε κι εκείνος ευγενέστατος δέχτηκε. Χωρίς να δυσανασχετήσει (εμφανώς τουλάχιστον) αλλά με υπομονή και χαμόγελο.

 

Ιστορία 2η: Φίλαθλος της ΑΕΚ εγώ, αποφασίζω κάποια στιγμή το 2008 να πάω να δω τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ – δεν θυμάμαι ποιο ματς. Το ένα φέρνει το δεύτερο, το δεύτερο το τρίτο…  μέχρι που το 2011, πια, έχω το νου μου στο πρόγραμμα μη χάσω κανένα ενδιαφέρον παιχνίδι (της Ευρωλίγκα κυρίως). Το δίδυμο Ομπράντοβιτς – Διαμαντίδης με έχει γοητεύσει και μετατρέψει σε οπαδό τους. Η σχέση κορυφώνεται όταν, μετά από δυο χρόνια «φαγούρας» (μην προδώσω την ομάδα μου), και παρότι ο Ομπράντοβιτς έχει αποχωρίσει, το αποφασίζω: παίρνω εισιτήριο διαρκείας για τη σαιζόν 2013 – 2014 για το μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Για το Διαμαντίδη, για την ακρίβεια. 

 

Ιστορία 3η: Ο αγαπημένος μου ανιψιός, ο Οδυσσέας, είναι Ολυμπιακός. Γεννήθηκε λίγους μήνες πριν το «βάλ’ το αγόρι μου» και αγαπάει πολύ τον αθλητισμό και το μπάσκετ ιδιαιτέρως. Παίζει playmaker στην ομάδα της γειτονιάς του (στην ίδια ομάδα που έπαιζε και ο θείος του) και προσπαθεί να «ξεπατικώσει» κινήσεις, πάσες και φιγούρες ενός συγκεκριμένου παίκτη – φαντάζεστε ποιου. Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο του Μήτσου σε μένα, το «χαζοθείο», είναι όλες εκείνες οι φορές που ο ανιψιός μου ανοίγει το playstation, βάζει να παίξει το ντέρμπυ Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός και διαλέγει τον Παναθηναϊκό για να «παίξει με το Διαμαντίδη». Και έτερον ουδέν.

 

Αγαπητέ Δημήτρη, μαέστρο μου, σε ευχαριστούμε για όλα. Ο ανιψιός μου ο Οδυσσέας, οι τρεις – τέσσερις αδελφικοί μου φίλοι οι παναθηναϊκοί, εγώ ο ΑΕΚτζής και κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος. Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις. Συγκινημένοι και ευγνώμονες. 
 

(Η φωτογραφία από το contra.gr)