Λέγεται Komasusu και προέρχεται από το νέο άλμπουμ του Κωστή, το «Κατάστρωμα», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Ιδού το κομμάτι, ιδού και οι στίχοι του:
 

Ήρθες απ' τ' αριστερά, μουλωχτά, πονηρά
για να πάρεις την πρωτιά να 'σαι με τους δυνατούς
να νικήσεις τους κακούς 

 

Μπήκατε πολύ μαζί, αγκαζέ με βιολιά,
μα η βάρκα ήταν μικρή και καθίσατε μαζί, στη μια μεριά,
στη σειρά και η βάρκα μπάταρε δεξιά

 

Να μην ξεχάσουμε, τον εαυτό μας να αλλάξουμε παιδιά
πριν να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό που δεν αλλάζει έτσι απλά 

 

Αχ νεολαία μου, το κόμμα σου, σου κομματιάζει τα φτερά
δεν είναι ο ήλιος σου, η ελπίδα αυτή που έρχεται ξανά 

 

Καπετάνιος στη στεριά, τι ντροπή, τι ζημιά να τα κάνεις θάλασσα
μόλις έρθει το ρευστό, πάρτο πάλι δεξιά 

 

Έχει πλάκα αυτή η ζωή, τι γιατί, σαν τον άνεμο κι εσύ
Σαν τον άνεμο κι εγώ, αχ καλό, το φυσάμε και οι δυο  

 

Δεν έχει δικαίωμα ο Μαραβέγιας να βγάλει πολιτικό τραγούδι; Βεβαίως κι έχει. Δεν έχει δικαίωμα να το(ν) κριτικάρει ο κόσμος; Σαφώς. Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Το λέγαμε και με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, το επαναλαμβάνω και τώρα: όταν κυκλοφορείς ένα πολιτικό τραγούδι, η κριτική που θα δεχτείς θα είναι αμιγώς πολιτική. Και θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τα χειρότερα, έτσι; Αυτό θα συμβεί και τώρα. Ουδέν μεμπτόν. 

 

Την προηγούμενη Τρίτη συναντήθηκα με τον Κωστή Μαραβέγια. Για μία συνέντευξη με αφορμή τις συναυλίες του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (24-25-26 Ιουνίου). Το timing ήταν εξαιρετικό για την ερώτηση, «υπάρχει ανοχή απέναντι στους μουσικούς; Απέναντι στην καριέρα τους αλλά και τις απόψεις τους;» τον ρώτησα χωρίς να ξέρω ακόμα το τι θα επακολουθήσει με το Komasusu, τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε το επόμενο διάστημα, σοβαρά και ακραία. 

 

«Δεν υπάρχει ανοχή από μια μεγάλη μερίδα κόσμου, όχι», λέει στο e-tetRadio o Κωστής. «Αλλά γιατί να υπάρχει ανοχή στους μουσικούς; Θα ήταν περίεργο. Σε μια εποχή που δύσκολα ανεχόμαστε τον εαυτό μας, τις επιλογές μας, την ψήφο μας, θα ανεχτούμε το διπλανό μας; Δύσκολο πράγμα να επιβληθούμε στα ζωώδη ένστικτα μας. Η εκδικητικότητα, η μισαλλοδοξία και εν τέλει ο ολοκληρωτισμός που έρχεται μέσα από την απολυτότητα και την πάσης φύσεως γενίκευση, θέλουν δουλειά για να σμιλευτούν σε εποχή κρίσης, στέρησης και απώλειας προνομίων. Από την άλλη όμως τι να πει κανείς για όλο αυτό το κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε για το προσφυγικό. Κι ας έγινε μετά μόδα. Είναι η πιο συναρπαστική μόδα της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Αξιοζήλευτα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας που έχει μάθει να πονάει. Αλλά αυτό είναι η Μεσόγειος κι αυτό είναι η ζωή. Προχωράμε μέσα από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις μας. Κι αν τελικά βρούμε κοινό τόπο, τότε μεγαλουργούμε». 

Ας ετοιμαστούμε για έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης τώρα, τον 2ο μετά το περιβόητο παγκάκι. Δεν το θεωρώ κακό (να υπάρχει αντιπαράθεση), το αντίθετο μάλιστα, αρκεί να γίνεται σε κόσμια επίπεδα. Χωρίς ακρότητες. Και από τις δύο πλευρές. Μου αρέσουν άλλωστε οι κόντρες. Και  θέλω να σημειώσω πως ο Μαραβέγιας τόλμησε τώρα κι έβγαλε ένα πολιτικό τραγούδι. Γιατί θέλει τόλμη μετά από όσα συνέβησαν τότε με το παγκάκι. Του το αναγνωρίζω και ομολογώ δεν το περίμενα. 

Το οποίο παγκάκι ο Μαραβέγιας το έκανε τραγούδι (θα το ακούσουμε στο νέο δίσκο), να το πούμε και αυτό. Εκείνο το άστοχο, κατά τη γνώμη μου, σχόλιο για τα ελεύθερα παγκάκια στην πόλη, άστοχο για τη συγκυρία που έγινε, τότε που ο Νίκος Ρωμανός έκανε απεργία πείνας και η Αθήνα καιγόταν. «Μα αυτή είναι η λύτρωσή μου και το ύστατο καταφύγιό μου. Να κάνω τις στενοχώριες και τις πίκρες, τις βρισιές και τις απειλές, τις χαρές και τις μεγάλες συγκινήσεις, μουσική και στιχάκια, μελωδίες και ρυθμό», απαντά. «Να χτυπάει το τύμπανο ρυθμό ζεϊμπέκικο και σαν νεόκοπος ρεμπέτης να υψώνω ξανά τη φωνή μου στην “Παρεξήγηση του Φάουστ” και να επιμένω πεισματικά: “Ψυχραιμία, όχι βία”. Και να αφηγούμαι τις περιπέτειες που έζησα, είτε στα καταστρώματα σε ανοιχτές θάλασσες είτε στην αστική ζούγκλα ή στον προσωπικό μου παράδεισο».