Saristra: φεστιβάλ σαν θερινός κινηματογράφος, δεν πας για την ταινία, πας για την ατμόσφαιρα

Saristra: φεστιβάλ σαν θερινός κινηματογράφος, δεν πας για την ταινία, πας για την ατμόσφαιρα
Ακολουθήστε μας στο Google news

Ένα ερειπωμένο χωριό, μουσική και χαμηλός φωτισμός στη μέση του καλοκαιριού. Τι άλλο να ζητήσεις; Καταρχάς το εγχείρημα είναι από μόνο του αξιέπαινο • οι γραμμές που ενώνουν το παρελθόν με το παρόν είναι πάντα ενδιαφέρουσες, ειδικά όταν δεν είναι αναχρονιστικές. Το Saristra Festival είναι από τα ζωντανά παραδείγματα. 

12 Αυγούστου 2016
Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Στο τέλος του δρόμου  πάνω από τον Καραβόμυλο της Κεφαλονιάς συναντάς ξαφνικά πολύ κόσμο ανάμεσα σε φωτισμένα χαλάσματα να ακούει μουσική ανάμεσα στα δέντρα, κάτω από τα αστέρια. Όσα φεστιβάλ και να επισκεφτείς, τέτοιες σκηνές δεν χάνουν ποτέ το μυστηριακό τους χαρακτήρα. Η πλατεία Σαρίστρα που κατοικήθηκε τελευταία φορά πριν 63 χρόνια, άναψε και φέτος τα φώτα της και υποδέχτηκε επισκέπτες ντόπιους, ξένους, μικρούς και μεγάλους, αξιοπρεπώς οργανωμένη με ένα πολύ ενδιαφέρον line up. Και μας παρέσυρε σε ένα τριήμερο διαφορετικό σε σχέση με τα αθηναϊκά δεδομένα.


 
Ακούσαμε τον Αγγελάκα, τον Παυλίδη που έπαιξε 3,5 ώρες (!), τη Μόνικα και τους Planet of Zeus που έκλεισαν το φεστιβάλ εκπληκτικά. Φανταστικοί. Μας άρεσαν πολύ οι Τούρκοι... Sisters of Mercy, οι She Past Away δηλαδή • δεν τους συγκρίνουμε άκριτα, μιας και από το στήσιμο ως και τον ήχο τους μας θύμισαν πολύ όλο αυτό το goth attitude που γουστάρουμε. Επίσης οι Mechanimal έκαναν εξαιρετική εμφάνιση με (καινούργια) γυναικεία φωνητικά που τους ταιριάξαν γάντι. Αλλά επειδή απ’όλα είχε ο μπαξές (και καλά έκανε-ευτυχώς όχι ξεφτιλάδικα βέβαια) ακούσαμε και την «καφρίλα» της ελληνικής σκηνής τύπου Bazooka! 


 
Τέτοια μουσικά φεστιβάλ θυμίζουν λίγο θερινό κινηματογράφο • δεν πας για την ταινία, πας για την ατμόσφαιρα. Αλλά το Saristra είχε και καλό ήχο και σωστή οργάνωση και ήταν προσεγμένο στο έπακρον. Όλα τα μουσικά δρώμενα και οι συζητήσεις γίνονταν ανάμεσα στα απομεινάρια ενός οικισμού που πήρε ζωή με εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής στους τοίχους τους, πάγκους με κοσμήματα και τοπικά προϊόντα κι ένα δέντρο όπου κρεμάσαμε χρωματιστές κορδέλες για να «δώσουμε ζωή στη Σαρίστρα». Κάπου υπήρχε κι ένα δωμάτιο που ακούγονταν ηχογραφημένες ιστορίες των παλιών κατοίκων και κάποιο άλλο που φιλοξενούσε στους τοίχους του απροσδιόριστες μορφές και σκιές και κάπως έτσι η ατμόσφαιρα φορτίστηκε όμορφα χωρίς υπερβολές αλλά με μεράκι και όρεξη.


 
Θα ξαναβρεθούμε σίγουρα στη/στο Saristra να ανταλλάξουμε λίγη μαγεία από το παρελθόν, με ωραίες μουσικές με κεφαλλονίτικη τρέλα κάπου ανάμεσα σε πράσινο και γαλάζιο. Υπόσχεση!