Ένα απόγευμα στην Αθήνα με τους Hooverphonic...

Ένα απόγευμα στην Αθήνα με τους Hooverphonic...
Ακολουθήστε μας στο Google news

Γυρνώντας από τις παραλίες σιγά σιγά, και μέχρι να «την κάνουμε» πάλι όσο ακόμα καίει ο ήλιος, θυμηθήκαμε μία από τις ωραίες κουβέντες που είχαμε στην αρχή του καλοκαιριού. Έτσι για να μας δίνει δύναμη στα γραφεία που δεν μας χωρούν με τίποτα! Στο roof garden του President, ακούγοντας Sade και κοιτάζοντας την πισίνα σαν να ταν παγωτό κι εμείς τα κουτάλια, οι Hooverphonic έπιναν μπύρα και gin tonic και το e-tetRadio τσούγκριζε με... νερό.

18 Αυγούστου 2016
Της Ζωής Νικολάου

Πρώτη έντιμη απορία: Γιατί στο X-Factor; Γιατί ήρθαν να παίξουν live στο X-Factor; Ξέραμε ότι ο Alex Callier, ήταν coacher στο The Voice για δύο ολόκληρα χρόνια αλλά  «το θεώρησε δύσκολο να προμοτάρει ανθρώπους οπότε σταμάτησε». Από την άλλη,  μας εξήγησαν ότι «κάνουμε pop μουσική και η pop είναι ένα ζωντανό πράγμα, οπότε δεν έχει σημασία αν θα ακουστεί στο X Factor ή στο πιο εναλλακτικό event. Και πιστεύουμε ότι τα τραγούδια μας εφόσον είναι δημιουργικά πρέπει να ζουν τη δική τους ζωή». Μας άρεσε αυτό το τελευταίο όπως καταλαβαίνετε. Μιλάμε για μια μπάντα... παλαιμάχων, που έχει 20 χρόνια εμπειρίας και τριβής στο χώρο, οπότε δηλώσεις σαν αυτές μοιάζουν με αποφθέγματα για τη μουσική.
 
Από το Mad about you ως το Badaboum, πόσα τσιγάρα δρόμος; «Είμαστε διαφορετικοί αλλά άκου προσεχτικά τη μελωδία. Ακόμα κι αν είναι disco beat υπάρχει κάτι μελαγχολικό που συνδέει τα κομμάτια μας και την αγαπάμε αυτήν την αντίθεση • από τη μία ζεστασιά από την άλλη ψυχρότητα. Έτσι κι αλλιώς όλοι είμαστε συνδυασμοί των άκρων. Προσπαθούμε να μην είμαστε στατικοί, να κάνουμε καινούρια πράγματα, διατηρώντας την λατρεία μας για την old school pop όχι τόσο για την καινούρια. Μοιάζει... πλαστική».



Κάπου εκεί ο λαλίστατος Alex Callier έκανε μια παύση γιατί ενθουσιάστηκε με το Sweet Harmony (Beloved) που ακουγόταν από τα ηχεία, οπότε μίλησε και ο Raymont Geerds για να μας εξομολογηθεί ότι «όταν ο Alex χορεύει καλό θα είναι να μην είσαι κάπου κοντά του γιατί συνήθως τραυματίζονται άνθρωποι! Ειδικότερα στο αγαπημένο του -Vitalic από Poison Lips»! Έχουν μια εμφανή ισορροπία αυτοί οι δύο. Μοιράζονται τη στωικότητα και την κοινωνικότητα, σαν να το ΄χουν προσυμφωνήσει. Και χαλαρώνοντας σιγά σιγά έκαναν και μια αναδρομή στο παρελθόν καταλήγοντας στην αναπόφευκτη σύγκριση με το σήμερα.
 
«Όταν ξεκινήσαμε το ’96, παίζαμε live για να προμοτάρουμε το δίσκο μας. Κι ο δίσκος ήταν αυτό που πουλούσε, από αυτό είχες κέρδος και ζούσες. Τώρα κάνεις δίσκο για να προμοτάρεις τα live σου. Αλλά δεν μπορείς να πεις αν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο, είναι απλά διαφορετικά. Στην τελική, ο κόσμος απλά αγαπάει τη μουσική. Απλά τώρα είναι πιο δύσκολο να διαλέξει γιατί βασίζεται στο πόσα κουστούμια θα αλλάξεις on stage. Εμείς είμαστε παλιοί αλλά για τους νέους υπάρχει πολύ μεγαλύτερος ανταγωνισμός».  
«Στο πρώτο μας δίσκο χρησιμοποιούσαμε samplers αλλά φτιάχναμε μόνοι μας τα samples. Ηχογραφούσαμε τα ριφάκια της κιθάρας και των άλλων οργάνων και κανείς άλλος δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει. Σήμερα ο κόσμος αγοράζει samplepacks. Οπότε το στοίχημα είναι να πηγαίνει κάποιος ενάντια στο ρεύμα. Κι εμείς αυτό προσπαθούμε, δηλαδή. Στον τελευταίο μας δίσκο πολύς κόσμος πιστεύει ότι υπάρχουν έτοιμα samples• δεν υπάρχουν! Τα γράψαμε τα ηχογραφήσαμε και κάναμε τον ήχο να ακούγεται vintage».



Βέβαια όποιος ασχολείται με τη μουσική διαλέγει καινούργιους δρόμους στην ηλεκτρονική πολυπλοκότητα της εποχής. Έτσι, για τον εκσυγχρονισμό και going with the flow, ο Alex φτιάχνει λίστες στο Spotify εξερευνώντας τον dj που κρύβει πίσω από την περσόνα του frontman. «Mου αρέσει το Spotify γιατί μαθαίνεις μουσική που δεν ήταν διαθέσιμη παλιότερα. Στα 80s έπρεπε να ψάχνεις ίσως και για χρόνια να βρεις ένα κομμάτι. Εν τω μεταξύ στο Βέλγιο το ράδιο παίζει mainstream πράγματα και πολύ ηλεκτρονική μουσική και ένας παλιότερος εναλλακτικός σταθμός έγινε κι αυτός πολύ εμπορικός οπότε δεν θα ακούσεις κάτι καινούργιο. Στο Spotify είναι σαν να κάνεις τη δική σου ραδιοφωνική εκπομπή. Έτσι το χρησιμοποιώ κι εγώ».
 
In Wonderland... we ‘re all the same, λένε στον τελευταίο τους δίσκο. Η δική τους Wonderland; «Στη δική μας Χώρα των Θαυμάτων, οι άνθρωποι δεν σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, δεν τσακώνονται για το ποδόσφαιρο, αγαπιούνται και  η ποιότητα υπερτερεί της ποσότητας». Και πάνω που μας θύμισαν λιγάκι finalist καλλιστείων βγήκαν οι χίπηδες από μέσα τους. «In our Wonderland love, peace and harmony would rule and people would listen only to Hooverphonic”!». Mας χάρισαν κι ένα στιχάκι: If you ‘re going to San Franciscooo.. !
 
Ωραίοι τύποι, χαλαροί, δεκτικοί, ανοιχτόμυαλοι χωρίς illusions of grandeur, όπως κανείς θα περίμενε. Το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας μας, να φανταστείτε δεν μεταφέρεται ως interview.  Μας υποσχέθηκαν να έρθουν σύντομα. Για να δούμε!
 
(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)