Γιατί μπορεί τα βιολιά και το τσέλο να προστέθηκαν στο πρόγραμμα για να κάνουν τη διαφορά στο ρομαντισμό που αποπνέει ο Νορβηγός performer, αλλά δεν αρκούσαν. Ίσως και να μην τα χρειάζεται δηλαδή. Ούτε αυτά, ούτε τα ανούσια εφέ στον τοίχο του Ηρωδείου, τα οποία στερούνταν αισθητικής. Τον περασμένο Απρίλιο στο Piraeus Academy τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Χθες έλειπε αυτό που κάνει τον Hoyem να ξεχωρίζει: το... σκοτάδι. Περιμέναμε ότι η επιβλητικότητα του χώρου θα μας συγκινούσε, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Μέσα σε όλη αυτήν την επισημότητα, που εκτός απ’ όλα τα άλλα σε αναγκάζει σε... ακινησία, πώς να απολαύσεις το Sleepwalking man, το Your Majesty, το Step into this room and Dance for me, το Moon Landing όταν δεν μπορείς να είσαι όπως αισθάνεσαι στο άκουσμά τους; 

 

Δεν ήταν μια κακή συναυλία, για να μην παρεξηγούμαστε. Στο sold out Ηρώδειο. Ήταν ένα δίωρο live, όμως, επιτηδευμένο ως προς την επιλογή του χώρου. Και το... πράγμα δεν λειτούργησε. Ας μην ξεχνάμε ότι απευθύνεται σε κοινό που αγαπάει το σκοτεινό σύμπαν του Nick Cave, τις καταχρήσεις του Bukowski,  την ελευθερία κινήσεων της PJ.

Ο Hoyem, τουλάχιστον για την πρώτη ώρα, ήταν αρκετά έξω από τα νερά του. Μπήκε στο κλίμα, βέβαια, κάπου μετά από το Into the sea, έγινε πιο δυναμικός, όπως του ταιριάζει, προσπάθησε να χαλαρώσει και τον κόσμο που πήγε να... σηκωθεί από τα καθίσματα, μας ευχαρίστησε για την αγάπη μας και μας την ανταπέδωσε με δύο encore. H στιγμή που πραγματικά τα έδωσε όλα και μας συνεπήρε για τα καλά ήταν το  Görlitzer Park. Αν όλο το live μας άφησε αδιάφορους, αυτά τα λίγα λεπτά αρκούν για να κρατήσουμε τον Sivert Hoyem μέσα μας όπως τον γνωρίζουμε. 

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού